Een even zwart komische sequel op "De kunst om in koor te huilen"

Dit boek is in feite een sequel van 'De kunst om in koor te huilen'. Het kan apart gelezen worden maar met het eerste boek als achtergrond is het toch heel wat interessanter. Allan is nu een volwassen man geworden en heeft bepaald geen goede herinneringen aan zijn jeugd. Als zijn vader sterft, staat hij dan ook niet te springen om zijn moeder te bezoeken, maar hij doet het toch, samen met zijn zus, Sanne. Beiden zijn psychologisch bepaald nog altijd niet stabiel te noemen. Hun bezoek aan het ouderlijk huis zet een aantal ontdekkingen en ontboezemingen in gang over het reilen en zeilen van het vroegere gezinsleven. Ook hoe Allan's vader gestorven is, blijkt nogal mysterieus te zijn en Allan zet alles op alles om dit verder te onderzoeken. Het verloop van het verhaal doet uiteraard denken aan het eerste boek, en is daarom niet meer zo verrassend. Toch kan je enorm goed meeleven met alle personages. Het is opnieuw zeer intimistisch en zwart komisch geschreven. De personages zijn zo onschuldig en naïef en hun plannen lopen nooit echt zoals voorzien. Het is echt de moeite om er je verder in te verdiepen als je het eerste boek al uit hebt. Hoewel het in dezelfde trant geschreven is en het verrassingseffect toch wat weg is, blijft het een super goed boek!