Leest als een trein

Tijdens een dronken bui in een vakantiehuisje schrijven vier vriendinnen, die elkaar al vanaf hun schooltijd kennen, anoniem een brief waarin ze een geheim opbiechten. Het idee erachter is dat niet bekend zal worden wie welke brief heeft geschreven.
Maar dan blijkt er een vijfde hatelijke brief tussen te zitten. Wie heeft die brief geschreven? En is er nog steeds een hechte vriendschap, of zijn de vriendinnen na al die jaren toch uit elkaar gegroeid en stelt de vriendschap nu niets meer voor?

Het boek is in een simpele en vlotte schrijfstijl geschreven, wat heerlijk wegleest, als een trein.
Wie die vijfde brief heeft geschreven houdt steeds bezig tijdens het lezen en hierdoor wil ik blijven doorlezen. En per hoofdstuk verandert mijn vermoeden naar wie de schrijver van deze brief nou daadwerkelijk is.
De handelingen van de meiden vind ik geloofwaardig neergezet. De vriendinnen hebben alle vier ook verschillende karakter eigenschappen en zijn goed uitgewerkt, alhoewel ik in het begin steeds Eden en Trina door elkaar haal.
Het perspectief vond ik soms verwarrend. De ene keer leek het vanuit Joni, en dan opeens weer vanuit een alwetende verteller.
Alhoewel het verhaal lekker vlot leest had het van mij best wat beeldender mogen geschreven. Omgevingen worden amper gedaan en aan het einde blijkt pas dat Joni lang krullend haar had.

Conclusie: Een lekkere vlotte, maar simpele Feelgood roman waarin je door wil blijven lezen en die je binnen no-time uit zal hebben.