Mooi verhaal dat jezelf weer eventjes wakker schudt

Stella werkt in een hospice en schrijft brieven voor mensen die na hun dood nog een afscheidsbrief willen geven aan nabestaanden. Ze heeft gekozen om veel nachtdiensten te draaien om de problemen in haar eigen relatie te kunnen ontvluchten. Komt het ooit weer goed tussen haar en Vincent, of moet ze hem laten gaan?
Hope heeft taaislijmziekte en vanwege een infectie die slecht af had kunnen lopen moet ze herstellen. Omdat er in het ziekenhuis geen plaats was verblijft ze in het hospice. Ben is haar beste vriend en probeert haar over te halen om meer te gaan leven. Maar dat durft ze niet. Ze ligt ook in de hospice, juist omdat ze voor die ene keer niet thuis bleef, maar met hem naar een feestje ging en die infectie opliep.

Twintig regels liefde is een verhaal dat zich grotendeels afspeelt in een hospice. Heel klinkt heel heftig, maar gelukkig is het niet een en al ellende. Er zitten juist veel stukjes in die me een glimlach doen bezorgen. De brieven die Stella voor haar patiënten schrijft zijn mooi en af en toe zit zelfs daar een stukje humor in verwerkt.
De schrijfstijl leest fijn. Er zijn drie hoofdperspectieven die voldoende aan het woord zijn om in hun hoofden te gaan zitten en ook na een perspectiefwisseling nieuwsgierigheid wekken. De personages zijn goed neergezet. Stella worstelt met haar problemen met Vincent, Hope worstelt met haar ziekte en hoe ze daar mee om moet gaan en Hugh zit het liefst alleen thuis, maar een nieuwe buurvrouw zorgt ervoor dat hij toch moet gaan socializen met haar. Hun verhaallijnen zijn mooi uitgewerkt.
Ik vond dit boek een heel mooi verhaal. En die boodschap “Leef!” schudt me weer eventjes goed wakker.