Het proloog trekt me meteen in het verhaal

Pauline zit in een scheiding en woont met haar zoontje bij haar ouders. Ze hoopt dat het toch weer goed komt met Ben en schrijft hem elke dag een brief met herinneringen.

Het proloog vind ik helemaal geweldig, vooral na die allerlaatste zin! Mijn interesse is meteen gewekt.
Daarna begint het verhaal over een volwassen vrouw met liefdesverdriet en de overtuiging dat haar man echt wel terug zal gaan komen. Ik lees over een moederliefde, een vrouw die alles voor haar zoontje, en voor haar gezin over heeft. Maar in plaats daarvan woont ze bij haar ouders en haar liefdesverdriet dreigt haar de afgrond in de lokken.

De schrijfstijl leest heel fijn, maar op een gegeven moment wordt ik al dat gezeur en die zelfverzekerdheid dat hij echt wel terug zal komen welletjes worden. "Ga door met je eigen leven!" wil ik Pauline toeroepen, net zoals haar familie trouwens doet. Ondanks dat is het héél herkenbaar. Hebben we allemaal wel niet zo´n ex vriend waar we maar niet overheen konden komen?
De herinneringen die Pauline aan haar ex-man schrijft vind ik goed en lekker sarcastisch neergezet. Een heerlijke dosis humor. En ook die familie is lekker overdreven neergezet. Ook de familieband vind ik mooi. Aan de ene kant een hechte familie, maar ook met de bijbehorende gebreken. Pas later in het verhaal, voor mijn gevoel veel te laat, komt er een heel heftig thema tevoorschijn. Dit vind ik een beetje jammer.

Ik vind dit een goed boek. Het leest heel prettig, het sarcasme van Pauline in haar brieven aan haar ex-man voegen een goede dosis humor toe. Ik vind Pauline een personage die echt aanvoelt. Ze zou iemand kunnen zijn die ik ken. Iemand wie ik wil steunen en troosten. Ik wil er voor haar zijn.