Confrontatie met onze vergankelijkheid

In dit dystopisch verhaal maken we kennis met Anna wiens leven eruit bestaat, voedsel te verzamelen voor zichzelf en haar vier jaar jongere broer. Ze leven in een tijdperk zonder volwassenen. Enkele jaren terug is er immers een virus uitgebroken dat iedereen doodde die de puberteit bereikt had. Om makkelijker te overleven houden Anna en haar broer zich verborgen voor andere kinderen, deze zijn immers niet meer te voorspellen. Iedereen leeft om te overleven. De enige houvast die ze hebben is een dagboek/levenshandleiding van hun moeder die hen helpt staande te blijven in deze ongecontroleerde wereld. Wanneer haar broer op een dag ontvoerd wordt verbreekt de vaste routine en moet Anna de confrontatie met de andere overlevers aangaan. Kan Anna haar broer terug halen en is er een oplossing om ook na de puberteit te blijven overleven?
Niccolo Ammaniti slaagt erin een complete vervallen wereld te creëren. Er passeren heel wat beeldende fragmenten en clichés. Op haar zoektocht naar voedsel, medicijnen en tenslotte haar broer komt Anna verschillende personages tegen en enkele daarvan worden door Ammanati afzonderlijk geïntroduceerd. Helaas haalt dat in het begin van het boek het tempo regelmatig naar beneden. Met de flashbacks gaat het vlotter die zijn gelukkig beter ingebed in het verhaal. Eens de meeste personages geïntroduceerd waren was het een vlot te lezen boek met constant een zekere hoop en spanning in het verhaal. Tevens maak je kennis met de vergankelijkheid en de uitzichtloosheid van het leven. Hoewel dit boek over kinderen gaat vind ik dit niet echt passen in het YA-genre, maar eerder een boek voor de meerwaarde zoeker.