Prima maar het springt er niet uit

De achterflap klopt niet helemaal. Hoewel het kleine puntjes lijken, zorgt dit ervoor dat je met andere verwachtingen aan het boek begint. Zo verliest Freya niet echt haar stem, ze kan namelijk nog steeds praten. Het lukt haar alleen (tijdelijk?) niet meer om nog mooi te zingen. Harun wil niet zozeer weglopen met de jongen van wie hij houdt, hij wil geaccepteerd worden door zijn familie en stoppen met liegen. En het liefst daarna verder leven met de jongen van wie hij houdt.

Het begin van ‘Waar ik ga’ is niet erg pakkend. De drie personages worden om de beurt geïntroduceerd aan de lezer en er komen veel andere personages voorbij. Al die namen zorgen voor verwarring in plaats van verduidelijking. Het verhaal van Nathaniël blijft het vreemdst en door zijn bijzondere verhaal kom ik als lezer niet goed dichtbij hem. Freya en Harun zijn toegankelijker.

Het wisselende perspectief heeft Forman knap geschreven, het is namelijk niet storend en geeft een passende sfeer mee in het verhaal. Ook leest het boek, in tegenstelling tot mijn eerste indruk, makkelijk weg.

Het mist echter wel het meeslepende. Op de achterkant van het boek staat dat het een aangrijpende roman is en de potentie zit er zeker in. Alle drie de personages hebben een rugzakje en hun magische connectie wordt mooi neergezet. Om dit verhaal aangrijpender te maken had Forman naar mijn mening nog niet moeten stoppen met dit verhaal, ze eindigt te vroeg. Eigenlijk lees je in dit boek alleen over de dag van de ontmoeting en over het verleden van Freya, Harun en Nathaniël. Ze laten steeds meer van zichzelf zien en op het hoogtepunt, het moment waarop alle drie een grote stap zetten in hun leven, stopt het verhaal. Als lezer wil je juist weten hoe het hen na deze beslissingen vergaat.

Forman heeft wel een mooie vriendschap en bijzondere personages neergezet dus als er een vervolg mocht komen, houd ik mij aanbevolen. Dit boek leest prima weg maar springt er niet uit. Daarom krijgt het 3 sterren.