Heerlijk boek

Arlidge is een knap schrijver, zonder meer. Hoewel ‘Wie niet weg is’ een flinke pil is, heb ik het in anderhalve dag uitgelezen. En dat was alleen omdat ik een man en een kind heb die ook wat aandacht verdienen en ik het mij niet kan veroorloven een nacht slaap over te slaan.
Dit boek gaat verder waar het vorige deel, ’Naar bed, naar bed’, geëindigd is. Hoewel dat deel enigszins tegenviel vanwege de vele voorspelbare momenten, was het einde zowel verrassend als spannend. Helaas was het een open einde waardoor ik niet kon wachten tot het volgende deel zou verschijnen.
Helen Grace zit in de gevangenis. Normaal gesproken is zij nogal op zichzelf maar in de gevangenis heb naast zeer weinig privacy ook anderen nodig. Hoewel Helen als rechercheur nu tussen moordenaars en andere criminelen opgesloten zit (waarvan een aantal haar bloed wel kunnen drinken omdat Helen degene is waardoor zij daar zitten), zorgt de omgeving ervoor dat Helen zich aanpast. In de gevangenis gelden immers andere regels.
Terwijl je als lezer de achtergronden van verschillende personages leert kennen en dus weet dat zij geen lieverdjes zijn, weet Arlidge hen ook als mens neer te zetten. Hierdoor krijg je sympathie voor de personages, voel je met hen mee en wordt je het verhaal in getrokken.
In de cel naast die van Helen Grace wordt een gevangene vermoord. Niet zomaar vermoord maar ook verminkt waardoor duidelijk is dat dit geen gewone vereffening was. Aangezien Helen nou eenmaal rechercheur is en omdat alle gevangenen in gevaar zijn, kan zij het niet laten om op onderzoek uit te gaan. Hier en daar komt het wat ongeloofwaardig over. Helen krijgt wel heel veel voor elkaar en lijkt wel een vrouw van staal als je leest waar zij allemaal doorheen komt.
Er komen verschillende personages voorbij die de dader kunnen zijn. De wending aan het einde van het boek is fijn. Verrassend, zowel de dader als het motief.
Het voelt als een warm bad om ook andere bekende personages voorbij te zien komen. Zo blijft Charlie een rotsvast vertrouwen hebben in Helen, ondanks het tegenwerken van haar baas en ruzies met haar man. Ze blijft volhouden en onderzoek doen naar Robert Stonehill, de neef van Helen, omdat ze overtuigd is dat Helen de waarheid spreekt en Robert haar erin geluisd heeft. De nadruk ligt wel duidelijk op Helen maar zij is dan ook het hoofdpersonage. Verder maakt zij weer genoeg mee waardoor dit zeker niet storend of saai is en is het compleet andere decor in dit boek een welkome afwisseling.
De spanning is constant aanwezig en dankzij de korte hoofdstukken lees je vlot door. Wanneer je het boek om welke reden dan ook aan de kant moet leggen (omdat je je kind van school moet halen of je toch echt moet gaan slapen), is het dankzij de korte hoofdstukken makkelijk om jezelf te overtuigen toch nog een hoofdstuk te lezen. Dit blijf je doen tot je echt niet anders kunt maar zodra er de mogelijkheid is om verder te lezen, duik je terug in de wereld van Helen Grace. En zo heb je, voor je het weet, het boek al uit.
Dit boek had goed het laatste deel over Helen Grace kunnen zijn. Ik weet echter dat dit niet zo is dus het zal mij benieuwen wat er nog te schrijven valt over deze rechercheur. Aan de andere kant, Arlidge heeft mij al vaker kunnen verrassen…