Een lach en een traan

Met een brok in mijn keel heb ik dit boek zojuist dichtgeslagen. Wat een sterk einde. Zomer in het Duincafé draait om weduwe en moeder Laura en haar kinderen Lizzie en Nate. Twee jaar eerder is hun man en vader David overleden en vooral Laura worstelt daar nog erg mee. Impulsief reageert ze op een vacature in Dorset, in het plaatsje Budbury, waar ze hulp in een café zoeken om op deze manier wat geld te verdienen én met haar kinderen op vakantie te kunnen. Maar ja, Budbury is niet bepaald bruisend voor pubers die uit de stad komen dus Lizzie en Nate zijn in eerste instantie niet bepaald blij met de actie van hun moeder.

Al gauw maak je kennis met de bewoners en stamgasten van het café. Wat Johnson erg goed doet is de warmte van de gemeenschap overbrengen. Laura komt in een warm bad terecht en als lezer voelt dit ook zo. Ieder personage krijgt aandacht en wordt ook zo beschreven dat het voelt alsof je als lezer zelf aanwezig bent in het Duincafé. En ieder personage weet je op zijn of haar eigen manier te raken. Daarnaast heeft Johnson een heerlijke schrijfstijl! De humor van een chicklit en de diepgang van een roman. Ik heb verschillende keren moeten lachen maar, vooral aan het eind, weet Johnson ook goed bij me binnen te komen met dit verhaal. Ik weet niet of dit deels komt omdat ik zelf twee kinderen heb, ook een jongen en een meisje, alleen zijn zij een stuk jonger.

Mijn dochter is net als Lizzie in het boek de oudste van de twee en hoewel zij dit jaar zes wordt en dus nog lang geen puber is, heeft ze al hele wijze uitspraken. Lizzie doet me erg aan haar denken. Ze heeft haar grillen maar kan af en toe verrassend uit de hoek komen. Lief, zorgzaam, verstandig. Hoewel het verhaal, het als het eten en drinken in het Duincafé, voelt als een troostmaal, is het ook ietwat traag. Er gebeurt vrij weinig naast de omgang met de bewoners met wie het gezin bevriend raakt. Omdat het verhaal zich afspeelt op het platteland is het grotendeels wel passend maar de verhaallijn van Matt bijvoorbeeld, had minder monotoon gekund.

Nu is dit het eerste deel uit een serie dus ik ben erg benieuwd wat Johnson biedt in het volgende deel! Doordat het verhaal in het midden wat traag voelt, had ik daar ook het gevoel er iets moeilijker doorheen te komen, het zakte een beetje in. Het verhaal is enigszins voorspelbaar maar dat is niet storend. De schrijfstijl van Johnson houdt je er goed bij en zorgt er voor dat je geïnteresseerd blijft in het verhaal en de personages. De humor weet ze ook goed te doseren waardoor bijvoorbeeld het einde erg sterk uit de verf komt. Om het af te maken laat Johnson aan het einde van het boek weten waar haar inspiratie vandaan kwam en geeft ze nog een aantal recepten van een café dat lijkt op het Duincafé maar die wel echt bestaat.

Dit boek heeft mij laten lachen en tranen doen wegslikken, het heeft me geraakt.