Haar spreken is schrijven

Met een rugzak vol dagboeken verlaat Bregje op een dag haar grote liefde Luc. ‘Hij was de mooie jongen, die haar altijd aan het lachen kon maken, die bereid was haar achterna te reizen en met wie ze avonturen kon beleven. Hij was het tegenwicht voor haar somberte (blz.132)’.
Bregje is geen prater, haar spreken is schrijven. In haar dagboeken documenteert ze het verleden met de bedoeling haar toekomst samen met Luc stevig te verankeren. Maar het gaat tegen haar werken. Luc ziet haar schrijven als een bedreiging en hij voelt zich buitengesloten. De dagboeken worden bijna ‘de derde persoon’ in hun huwelijk. Dat kan gewoon niet goed gaan!
Er ontstaat een verwijdering en de relatie wordt verstikkend.
De schrijfstijl van Bregje is mooi en beeldend. Dat is tegelijk ook het meest aantrekkelijke element van het boek.
Na het lezen van het boek werd ik ook heel nieuwsgierig naar Lucs kant van het verhaal. Zou hij zich herkennen in de beschrijvingen? Heeft hij dezelfde kijk op hun relatie of ziet hij het heel anders? Intrigerend…