Alweer het derde boek van Paul Goeken en in ieder boek merk ik dat de schrijver groeit. Niet voor niets krijgt hij steeds meer bekendheid.

Camouflage heb ik in een adem uitgelezen. Ik kon niet stoppen, ik moest weten wat er verder ging gebeuren.
Van de andere boeken van Paul Goeken ben ik gewend dat hij altijd in zijn boeken de onderwaterwereld en de duiksport opneemt in zijn verhaal. In dit boek stelde hij me daarin ook geen teleur. Spannende scènes waarin hij toont dat hij weet waarover hij schrijft en waarvan ik ademloos genoten heb. Zo beeldend geschreven dat ik het verhaal aan me voorbij zag trekken.

Maar daarnaast ook politiek en terrorisme. Even had ik moeite om in het boek te komen, maar toen ik erin zat was ik ook zeer geboeid over deze onderwerpen. Het is jammer genoeg realiteit en Paul Goeken toont ons ook de achtergrond van de terroristische daden. Hij vertelt ook dat Marokkaanse jongeren voor hun genoegen proberen rellen te schoppen. Jongeren, die thuis vaak heel strak gehouden worden, proberen op die manier zich macho te voelen.
Ook blijkt uit het verhaal dat het vele geld, dat nodig is om terroristen op te leiden en om aanslagen te doen, wordt gehaald uit de drugshandel en het kweken van drugsplanten.

Naast deze thema’s is er ook plaats voor humor. Bijvoorbeeld het verhaal rond de grote Duitse man.
De kameraadschap tussen het groepje duikers komt in het verhaal heel sterk naar voren.
De karakters worden heel goed beschreven en komen daardoor echt tot leven.

In het verhaal komt ook tot uitdrukking dat tegenwoordig ook familie van mensen die het terrorisme bestrijden niet veilig zijn. De vrouw van de leider van de elite-eenheid van de geheime dienst weten de terroristen te pakken te nemen. De beschrijving van deze scène bezorgt me nog steeds kippenvel.

Er zitten nog wat zwakke puntjes in zoals een wat moeizaam begin maar dat wordt geheel goedgemaakt door de spanning die door het hele verhaal heen te voelen is. Camouflage is net champagne: sprankelend.