Een boek dat me stil maakte en me lange tijd zal bezighouden. Er komen zoveel onderwerpen aan bod. Een moord waarvan ik vind dat, als ik het hele verhaal heb gelezen, het misschien zelf ook gedaan zou hebben. Verkrachtingen en het ontkennen van het vaderschap. Een dodelijke erfelijke ziekte. Een lijk verborgen onder de grond. Een dronken arts die niet de kwaardaardige ziekte ziet. Een depressieve moeder die na de dood van haar kind niet verder kan. Maar in tegenstelling tot de Moordkuil, een ander boek van deze schrijver, ademt het boek zelf geen ellende uit zoals ik dat heb ervaren in de Moordkuil. Ik hield er nu geen triestheid aan over.

Het is het eerste boek van inspecteur Erlendur en het is duidelijk merkbaar dat de personages nog moeten groeien, want ze zijn nog wat vlak. Maar het verhaal zelf is goed uitgewerkt. Hier en daar komt ook nog wat humor om de hoek kijken. Erlendur moet ook in dit verhaal veel zoekwerk doen in het verleden. Wij maken ook kennis met zijn persoonlijke leven waarin nu zijn dochter een grote rol speelt, na haar jaren niet gezien te hebben. Een prachtverhaal.