Ook in Predikant kan Camilla Läckberg het niet laten om regelmatig hoofdstukjes met een even ironische als droogkomische noot te besluiten. Dat gaf haar debuut, IJsprinses, in al z'n melancholie en gestaag opbouwende spanning net even die luchtige toon.

IJsprinses was eerder dit jaar voor mij al zo'n grote verrassing. Een zorgvuldig opgebouwd verhaal waarbij talloze personen en karakters worden opgevoerd die gaandeweg het boek steeds meer met elkaar te maken blijken te hebben. De ingenieuze constructie zorgde ervoor dat bijna je tot het laatste hoofdstuk nog diverse verdachten van de moord tot je beschikking had. Om vervolgens met een verrassend sterke plot te komen, die de vele lijntjes keurig aan elkaar verbond.

Met Predikant is iets van die luchtige toon verdwenen. De droge humor steekt af en toe de kop nog op, maar met Predikant zet Läckberg in op de spanning. En die is soms beklemmend en in het beste geval zelfs pijnlijk om te lezen. Läckberg laat het bloed niet van de pagina's af spatten, maar de suggestie verricht werkelijk wonderen, die schuurt en schrijnt.

Nergens vervalt Läckberg in wollig taalgebruik en vergezochte metaforen om een omgeving, huis of inrichting te visualiseren. Sommige schrijvers hebben hele pagina's nodig om ieder kleurtje, ieder stukje stof en ieder meubelstuk tot in den treure te beschrijven. Läckberg doet het met emoties en krijgt daarmee alles krachtig op het netvlies geprojecteerd. Een keukeninrichting krijgt vorm door over het hout te strijken, de geur ervan op te snuiven en beelden van vroeger, van oma erin te plaatsen. Läckberg besteedt haar woorden liever aan het geloofwaardig maken van alle karakters en daarvan gaandeweg het verhaal steeds tastbaardere personen van te maken. Dialogen zijn herkenbaar en zitten regelmatig lekker vol ironie, al wordt die vooral gevoed wordt door de radeloosheid waarmee met man en macht gezocht wordt naar de dader(s) van een aantal gruwelijke moorden.

En haar personages worden zo levensecht en geloofwaardig dat het Predikant tot een en al lijdensweg maakt. De gruwelijke lijdensweg van de slachtoffers, die van het herkenbare gepuf van de hoofzwangere Erica, en die van de moedeloze en radeloze zoektocht van haar partner, politieman Patrick. En als lezer lijd je mee. Want Predikant is pijnlijk goed geschreven, zit gelukkig ook vol luchtige, ironische dialogen maar blinkt toch vooral uit in een nagelbijtende, beklemmende spanning.