Niets gestolen. Behalve levens. En een speen. Na een hersenbloeding verbleef Erik Winter met zijn gezin twee jaar in het warme Spanje. Maar het bloed kruipt, en de door nachtmerries en tinnitus geteisterde inspecteur vindt zichzelf te jong om met pensioen te gaan. Zonder zijn vrouw en twee dochters keert hij terug naar Goteborg, waar de criminaliteit inmiddels tot wereldniveau is gestegen. En gelijk op zijn eerste dag wordt het team, al snel weer zijn team, geconfronteerd met de verschrikkelijke moord op een jonge vrouw en haar twee kleine kinderen. Alleen de baby in het huis is nog in leven. Waarom?

Voor het antwoord praat Winter op zijn geheel eigen, bijna autistische wijze met familie van slachtoffers, getuigen, verdachten, mogelijke daders, zijn collega's. Met zichzelf. Vooral met zichzelf. Terwijl de cirkel rondom de slachtoffers gestaag uitbreidt en nieuwe verdachten zich aandienen, laat Winter zich diep in zijn ziel kijken. Geholpen door een paar vingers whisky per dag en John Coltranes ‘Love Supreme’ leidt ouderwets speur- en denkwerk Winter, en de lezer, in deze zorgvuldig geconstrueerde whodunit stap voor stap naar de ontknoping.

Geen computers, gejaagde digitale tovenarij, geen explosies, wilde achtervolgingen, bloed dat van de pagina's druipt of onwaarschijnlijk forensisch onderzoek. Een verademing. Winter zoekt, kijkt, vooral naar wat er niet is, wat niet zichtbaar is, luistert en denkt. Reist noodgedwongen tussen Zweden en Spanje. Vechtend tegen zichzelf, het gedender tussen zijn oren, in de worsteling weer iemand anders te worden. Die ander. Sober, geen woord teveel, en toch schetst Edwardson in 'Witte Ruis' gedetailleerd en beeldend plaatsen, personages, gevoelens en gedachten. Hij laat je de stilte en de kou ruiken. Lange avonden en korte, onrustige nachten beleven. De pijn voelen. Totdat er niets meer te zeggen valt. En de speen, en alle antwoorden gevonden zijn.