Recensie De tangozanger

Een mooi boek, zeker voor Borgesfanaten zoals ik. De hoofdpersoon zoekt in Buenos Aires naar twee dingen: een legendarische tangozanger die kennelijk alle smart en ontroering ter wereld kan oproepen met zijn stem, en de Aleph, een door Borges beschreven geheimzinnige bol waarin je het hele universum (alles wat gebeurde, gebeurt en zal gebeuren) in een soort totaalvisioen kan zien. Als rechtgeaarde Borgesadept is de hoofdpersoon ook gefascineerd door een onvindbaar patroon: hij poogt te raden op welke plekken in Buenos Aires de eerder genoemde tangozanger optreedt, poogt lijnen te trekken tussen al die plekken, en vraagt zich af wat dit patroon precies betekent. Temeer ook omdat hijzelf voortdurend verdwaalt in Buenos Aires: de straten en de personen vormen een labyrinth (ook dit is weer een Borgesmotief), dat bovendien ook steeds van vorm verandert. Uiteindelijk blijkt zowel dat labyrinth als de kunst van de tangozanger alles te maken te hebben met de van moord en misdaad doordrenkte Argentijnse geschiedenis. Een spannend boek, en ook ontroerend: de hoofdpersoon zoekt schoonheid en esthetische ordening, maar vindt chaos en desillusie. De esthetische droom wordt steeds verstoord door de politieke realiteit. Persoonlijk vind ik het boek eigenlijk super. Maar ik vrees wel dat het alleen voor Borgesfanaten leesbaar is, en je moet wel houden van de nogal vreemde combinatie van Borgesachtige abstracte esthetiek (met veel passages waarin gefilosofeerd wordt over literatuur) en vrij smerige politieke realiteit.