Recensie Zie: liefde

Liefhebbers van dit mooie boek zouden ook het verzameld werk van Bruno Schulz moeten lezen. Een groot deel van Zie: liefde gaat namelijk over Schulz, en maakt ook mooi gebruik van de STIJL van Schulz: droom van een soort buitenwereldlijke schoonheid is daarin belangrijker dan 'de realiteit', omdat die realiteit (zeker voor Schulz, vervolgde Jood in WO II) simpelweg niet acceptabel was. De alledaagse, saaie want ordelijke realiteit is dat trouwens evenmin. Net als Schulz doet ook Grossmann je terugverlangen naar je kindertijd, waarin zelfs het meest banale ding nog de aanzet kan geven tot avontuurlijke fantasie en bonte droom. Schulz is wat dat betreft de meest radicale schrijver die ik ken, en Grossman zijn beste volgeling. Zelf ben ik bijna 51, maar als ik Schulz of Grossman lees voel ik weer de thrill van de fantasievolle kindertijd, heftiger zelfs nog dan toen ik kind was.