Onbevredigende dystopie

Na de populariteit van het boek en de gelijknamige serie ‘The Handmaid’s Tale’, is er hernieuwde aandacht voor het genre dystopische roman. Christina Dalcher’s ‘Vox’ zou dan ook hét boek zijn voor liefhebbers van ‘The Handmaid’s Tale’. Toch haalt ‘Vox’ het niveau van ‘The Handmaid’s Tale’ niet helemaal.

‘Vox’ speelt zich af in Amerika, waar de Pure Movement groepering een samenleving heeft gecreëerd waarin vrouwen niet meer dan 100 woorden per dag mogen spreken. Om vrouwen het zwijgen op te leggen, worden zij gedwongen een armband te dragen die het aantal woorden bij houdt en bij overtreding een schok geeft. Een gruwelijke wereld waarin vrouwen worden onderdrukt, mannen de baas zijn en ouderwetse Christelijke normen en waarden hoog in het vaandel staan.

In ‘Vox’ volgen we het verhaal van één van deze onderdrukte vrouwen; Jean. Hoewel Jean een intelligente en vrijgevochten vrouw is, is ze ook erg verbitterd. Ze lijkt afkeer te krijgen van vrijwel alle mannen, waaronder haar eigen man en drie zoons. Haar dochtertje probeert ze koste wat kost te beschermen. Jean komt echter minder in opstand tegen de Pure Movement dan verwacht. De enige troef die ze in handen heeft is het feit dat ze taalkundig wetenschapper is en gevraagd wordt om een belangrijk onderzoek te doen. Ze kan hierdoor onderhandelen met haar opdrachtgever waardoor haar armband en die van haar dochter tijdelijk af mogen.

Hoewel het idee voor het verhaal erg sterk is, wordt het op de meeste punten erg summier uitgewerkt. Het boek heeft wat weg van zowel een thriller als een roman en er komen diverse thema’s aan de orde, waaronder feminisme, discriminatie, onderdrukking en zelfs romantiek. Het lijkt of Dalcher geen keuze kon maken welk thema ze echt wilde uitwerken. Jammer, want de basis voor een meeslepend verhaal ligt er.

Toch weet het boek de lezer wel aan het denken te zetten over de kracht van taal en over de vanzelfsprekend waarmee wij er gebruik van maken, maar dat is meer vanwege het thema dan door het verhaal zelf.