Verfrissende tweede start

"De naderende storm" is deel 12 van het de serie van Rad des Tijds en in veel opzichten de eerste stap van een drieluik richting het eind ervan, maar in nog veel meer opzichten voelt het als een nieuw begin. Na de dood van Robert Jordan heeft Brandon Sanderson de nobele taak op zich opgenomen om de serie ten einde te brengen, en eerlijk is eerlijk, dat is wellicht het beste wat de boekenreeks kon overkomen.

Veel fans maakten zich zorgen of Sanderson de sfeer van Jordan wel kon voortzetten, en dat lukt wonderwel. Sterker nog: deel 12 grijpt terug op de sfeer van de eerste vier delen van de serie, die in mijn ogen veruit de sterkste waren. Al vanaf de proloog - een conversatie tussen een aantal boeren in de Verwording die het afsterven van het land en de dreiging van een flinke storm bespreken - heerst er een sfeer die ik boekenlang gemist heb. Het is moeilijk de vinger er precies op de leggen, maar op de een of andere manier voelen de personages levendiger en echter, alsof ze in de paar delen ervoor vooral fungeerden als standbeelden die gevangen waren in de stroperige voortgang van het verhaal.

Sanderson concentreert zich in dit boek vooral op de twee verhaallijnen die er in dit stadium van het verhaal echt toe doen, namelijk Rhand en Egwene. Het is aangrijpend om te volgen hoe Rhand gedurende het boek langzaam afglijdt in verharding door de demonen in zijn hoofd, wat uiteindelijk resulteert in een fenomenaal sterk geschreven climax op de Drakenberg. Ook Egwene maakt de nodige strubbelingen mee. De verhaallijnen rond Mart en Perijn spelen in dit boek een ondergeschikte rol en die van Elayne ontbreekt - godzijdank - vrijwel helemaal. Hierdoor ligt het tempo eindelijk weer wat hoger, wat het leesplezier absoluut ten goede komt.

Jordan heeft een fantastisch universum geschapen, en was naar eigen zeggen slechts één boek van het eind van de serie verwijderd. Dat lijkt mij een ietwat te optimistische inschatting, aangezien Sanderson al aangaf drie delen nodig te hebben en er in deze dikke pil meer gebeurt dan in de paar delen ervoor. Het is goed dat er een frisse wind door de serie blaast en voor het eerst in jaren ben ik weer oprecht verslaafd en het Rad des Tijds. Op naar deel 13!