Zwarte heksen zijn zo slecht nog niet

Witte heksen bestaan. Ze leven samen met de stervelingen en doen er alles aan om niet uit de toon te vallen. De zwarte heksen houden er niet van om samen met Fains, de stervelingen, te leven. Zij leven liever op zichzelf en hebben praktisch geen nood aan sterke familiebanden. In zo’n wereld groeit de jonge Nathan op. Hij is wat witte heksen een halve code noemen: zijn moeder was een witte heks en zijn vader een beruchte zwarte heks. Uit angst dat Nathan zou ontsporen, zoals zwarte heksen wel vaker doen, sluit de Raad van Witte Heksen Nathan op. Tijdens zijn opsluiting wordt hij, tegen zijn wil in, getraind om zijn vader te vermoorden. Een paar maanden voor zijn zeventiende verjaardag weet Nathan te ontsnappen en begint een spannende race tegen de tijd om zijn vader te vinden, die hem drie inwijdingsgeschenken moet geven als Nathan niet wil sterven. Maar natuurlijk zijn de witte heksen niet van plan om dit zomaar te laten gebeuren.

Sally Green maakt met haar debuut een begin aan een ijzingwekkende trilogie waarin vervreemding en de wil om te overleven terugkerende thema’s zijn. Vanaf de eerste paar bladzijden worden deze thema’s sterk in de verf gezet door de lezer in de schoenen van Nathan te duwen. Je voelt de pijn en de hoop om uit de ellendige kooi te ontsnappen. Om die reden voelt de proloog heel absurd aan maar toch blijft het interessant genoeg om verder te lezen.

Door de ogen van Nathan word je meegezogen in de heksenwereld, zonder dat er ineens een hele hoop informatie op je afkomt. Hoofdstuk per hoofdstuk leer je hoe die wereld in elkaar zit door bijvoorbeeld de mededelingen die de raad verstuurt of door de conversaties die Nathan heeft met zijn familie of vrienden. Dit is een van de methoden die de schrijfster gebruikt om de spanning te verhogen en haar publiek wakker te houden. Sally Green weet je vaak op een bepaald spoor te zetten om je een hoofdstuk later helemaal in de andere richting te sturen.

Er wordt ook veel gespeeld met de betekenis van witte en zwarte heksen. Aan het begin van het verhaal ga je ervan uit dat witte heksen goed zijn en zwarte heksen juist de slechteriken zijn in het verhaal . Maar als je leest hoe de witte heksen Nathan martelen en de puzzelstukjes steeds meer in elkaar vallen, krijg je juist het idee, dat de witte heksen wreed zijn en de zwarte heksen het niet zo onschuldige slachtoffer zijn. Aan de andere kant maakt Sally ook duidelijk dat er ook goede witte heksen bestaan door personages op te voeren als de lieve grootmoeder en de nobele broer van Nathan en hetzelfde kan je ook zeggen van de zwarte heksen.

De stijl van Sally Green is vrij apart en eenvoudig te noemen. Ze gebruikt heel veel korte zinnen en ondanks de eenvoudige stijl laat ze het niet kinderlijk overkomen. In tegendeel van het ogenblik dat je aan haar stijl gewend bent is het nog moeilijk om het boek weg te leggen. Aan de andere kant voel je wel dat dit boek het begin vormt van een trilogie. De informatie is iets belangrijker dan de actie, maar ze weet de informatie zo te doseren dat de spanning er niet onder lijdt. Het is wel jammer dat er niet meer actie in is gestopt en hopelijk komt dit in de volgende boeken meer aan bod. Sally Green heeft een spannend boek geschreven dat naar meer smaakt.