Grote klasse van het kleinhouden

Toen ik hoorde dat Graham Norton een boek had geschreven, wist ik dat ik het wilde lezen. Ook nog een een whodunit, bij uitstek mijn favoriete genre. Ik hoopte op een Christie sfeer met een vleugje humor. Maar zou het nog wel spannend zijn of zou de lolligheid de overhand nemen? Ik kon niet wachten en was dus zeer verheugd dat ik het voor de releasedatum al mocht lezen.

Ik ben niet teleurgesteld, integendeel. Ik heb genoten.
Is het spannend? Valt wel mee. Ik heb al duizenden crime verhalen gelezen en gezien, en ben - net als de meeste liefhebbers - wel wat gewend.
Is het plot zo ingenieus? Nee, het zit goed in elkaar, dat zeker, maar het is niet dat je van de bank valt van verbazing.
Is het supergrappig? Nee, goddank niet.
Is het verrassend? Och, valt wel mee.
Wat is het dan? 5 sterren benadert nog niet eens hoezeer ik van dit boek genoten heb.
Het is zijn verhaaltrend. Norton vertelt je het verhaal alsof je erbij bent. Je ziet de mensen voor je. Hij pompt ze vol vlees en bloed. In een zin begrijp je helemaal waar je bent en hoe het voelt, ruikt en eruit ziet. De mensen, de omgeving, de sfeer van het stadje: echt alles komt tot leven.

Hoe doet hij het? Norton vertelt tot in detail wat de mensen denken en voelen. Hij is alle zintuigen tegelijkertijd. Dat haalt heel vaak de vaart uit een verhaal, maar dat is hier helemaal niet erg. De sfeer is hier bepalend. Je nieuwsgierigheid wordt gewekt door die details. Het boek is in no time uit ook al leest het bijna loom. Je woont een weekend lang in een stadje waarin niets gebeurt en waar nog nooit iets is gebeurd. Of toch wel?

Natuurlijk wel. Juist als het verhaal begint, lijkt het stadje te ontwaken. Precies op het juiste tempo zodat je overal van kunt genieten.

Ik ga echt geen spoilers geven. Wees niet bang. Dit boek kan het best geconsumeerd worden als je niets over het plot weet. Lees het boek en laat het mysterie zichzelf aan je ontrafelen.

Hoezeer ik ook heb genoten, ik hoop niet dat iedereen deze schrijfstijl nu gaat overnemen. Norton wisselt namelijk om de haverklap van perspectief. Dat kan letterlijk wisselen bij het overhandigen van een kopje thee. Dus: persoon a schenkt het in en we weten wat hij/zij denkt en voelt. Als persoon b het kopje thee aanneemt dan weten we hoe de thee warm aanvoelt in die handen. In diezelfde scene is nog iemand aanwezig en die neemt het perspectief mee als hij opstaat. En om een verhaal dan nog interessant te houden, en dit zelfs tot een pluspunt te maken; daarvoor moet je grandioos goed kunnen vertellen. En dat kan Norton.

Hij pakt de rust in het boek en verlaat vaak de rode lijn om een personage helemaal goed neer te zetten. Ook hier geldt voor mij: ik heb genoten maar hoop niet dat iedereen dat ineens gaat doen. Je moet dit kunnen. Je moet de gave van het vertellen tot in de puntjes beheersen. En die gave bezit Norton als geen ander.

Het lijkt alsof hij debutantenfouten tot kunst heeft verheven. Alsof hij zegt: ik vertel het verhaal precies zoals ik dat wil en houd me niet aan allerlei heersende conventies. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat de critici gaan zeggen over dit boek. Vallen ze over de zogenaamde beginnersfouten of zien ze dat het hier juist geweldig tot zijn recht komt en dat Norton iedereen de loef afsteekt?