Drakentovenaar, een herhaling van zetten

Drakentovenaar is het tweede deel van de trilogie van de Vlaamse schrijfster An Janssens en vormt het vervolg op Drakenkoningin. Omdat binnenkort het afsluitende deel Drakenvuur verschijnt, is het hoog tijd dat wij afdalen naar het snikhete Zuiden waar tovenaars, draken en Buigmoeders strijden tegen het verzet.

Verbleven we in het eerste deel in een ijzig rijk tussen de ijsdraken en een nog killere koningin; in het tweede deel dalen wij af naar de spelonken van een snikheet rijk waar Var en zijn vrienden de onderdrukking niet langer werkloos kunnen aanzien en in verzet komen. Aanvankelijk dreigt dit gruwelijk mis te lopen door verkeerde keuzes van Var. Al snel leert hij van zijn fouten en komt alles toch nog goed. Maar ook deze keer heeft het eind een onverwachte drakenstaart en is niets wat het lijkt. Al moet gezegd dat het drakengehalte in dit deel aanzienlijk lager ligt.

Het verhaal begint voortvarend met een proloog over Sihiri om zevenhonderd jaar later met de prinses Mir ten zuiden van de Grote Muur te starten. Het tweede hoofdstuk is vanuit het perspectief van Zia geschreven terwijl ons op de achterflap wordt beloofd dat dit het verhaal is van de jongen Var. Bij de tijd dat we Var eindelijk leren kennen, wemelt het reeds van de personages en krijg je als lezer niet echt een band met de hoofdpersoon. Net als in het eerste deel wordt dit gedurende het boek niet meer goed gemaakt. Vanaf een afstand beleeft de lezer het verhaal vol met vreemde wezens en fascinerende mystiek. Ieder hoofdstuk is vanuit een wisselend personage geschreven en net als in deel 1 wisselt het perspectief binnenin een hoofdstuk of scène. Hierdoor verlies je al lezend wederom de grip op het verhaal. En dat is jammer, want de fantasie spat ervan af.

De temperatuur loopt in dit verhaal hoog op, maar de personages blijven lauw. Er zijn er eenvoudigweg te veel. Allen missen zij een persoonlijke geschiedenis waardoor ze tot leven hadden kunnen komen of een individueel gezicht hadden kunnen krijgen. De personages reizen heel wat af, maar de vraag is steeds: waar naar toe en waarom?

Het verhaal wordt voortgestuwd door gebeurtenissen die op een hoog tempo de revue passeren en wederom niet worden voortgestuwd door de acties van de personages. De lezer hobbelt mee en wordt niet actief betrokken bij het avontuur of meegezogen. De personages bewegen voort en de lezer wordt door cliffhangers verlokt om verder te lezen. En dat doet hij, tot aan de laatste pagina. En dat is te danken aan Janssens’ wereld die tot de laatste snik blijft intrigeren. IJskoud of snikheet: de interesse is gewekt.

Ook in dit deel sissen en lispelen de personages er weer lustig op los. Dat is jammer, want het leidt zo af. Ook de woorden 'toen', 'maar' en 'toch' zijn te prominent aanwezig om echt fijn te kunnen lezen. Er is qua schrijfstijl en opbouw flink wat winst geboekt ten opzichte van deel 1 dus voor Drakenvuur zijn de verwachtingen hoog gespannen.

De omslag van Derk Venneman is een groene uitvoering van deel 1. Dat is vaker zo bij trilogieën: niet spannend, wel erg effectief. Deel 3 is een lichtere, gele variant en spreekt al meer tot de verbeelding. Hopelijk is de kaart binnenin dan ook iets spannender.

Drakentovenaar is een herhaling van zetten. Janssens betovert met haar vreemdsoortige fantasie maar werkt het helaas niet bevredigend uit. Hoe heet het in haar zuidelijke wereld ook wordt, het avontuur blijft lauw. Drakentovenaar intrigeert zeker. De magie is niet alledaags en prachtig verzonnen. De manier waarop Mir bijvoorbeeld kan doden of Var kan zien, is op zijn zachtst gezegd niet alledaags. Het smaakt constant naar meer.

Hoe rijk haar fantasie ook is, de personages blijven kil en kleurloos. Ze hebben geen verleden, geen body. Toch kan de lezer niet anders dan reikhalzend uitkijken naar het derde deel. Wat gebeurt er als de muur naar beneden wordt gehaald? Welke personages overleven de schrijverstafel en schitteren in het laatste deel?
 
Nog een maandje wachten en we weten het!