Alleen slechte seks geeft een goed verhaal

Na ruim 100 afleveringen van de succesvolle kinderboekenreeks Borre te hebben geschreven (onder zijn geboortenaam Jeroen Aalbers), vond Jerry Hormone (1982) het tijd voor iets nieuws en waagde hij zich op het literaire pad. Uitgeverij Atlas Contact omarmde deze vreemde eend van het Nederlandse schrijverschap en dit resulteerde in het opmerkelijke debuut Het is maar bloed. Naast kinderboekenschrijver is Hormone met name bekend van de Rotterdamse bands The Aspers, Anne Frank Zappa en The Jerry Hormone Ego Trip. Daarnaast publiceerde hij in Das Magazin, De Revisor en de Titaan en is hij samen met partner Elfie Tromp (1985) verantwoordelijk voor het literaire tijdschrift Strak.

Het is maar bloed is een verhalenbundel van 15 uiteenlopende vertellingen waarbij seks wellicht het meest in het oog springende thema is. Toch is het drama van het menselijk tekort dat deze bundel de moeite van het lezen meer dan waard maakt. In essentie gaan alle verhalen in de bundel over het leed dat mensen elkaar maar vooral zichzelf aandoen en dat beschrijft Hormone op intens magistrale wijze. Met het eerste verhaal zet hij de sceptische lezer bewust op het verkeerde been. Het is doordrenkt van seks waar Wolkers en Reve samen nog van zouden gaan blozen.

In dit openingsverhaal, ‘the sims’, ontmoeten we twee personen waar we de namen nooit expliciet van leren kennen. De vrouw wil de kerstdagen op XTC doorbrengen omdat dit veel fijner neukt. Wie niet verder leest dan de woorden vertellen, haakt hier af. Wie tussen de stekelig korte regels doorleest, ontdekt een beklemmend verhaal over een moeder die tijdens het spelen van het spelletje Sims een ideaalwereld creëert, waarbij haar zoon Brian volmaakt gelukkig is. De mannelijke hoofdpersoon wordt omringd door leegte.

Hormone houdt enkele verhalen zoals ‘the sims’ dicht bij zichzelf. Ze zijn autobiografisch daar waar het hem uitkomt. Is een verhaal mooier indien de waarheid geweld wordt aangedaan, dan ziet de auteur geen enkel beletsel om het aan te passen, want Het is maar bloed is geenszins bedoeld als dagboek om onverwerkte emoties te beschrijven. In literatuur gaat het om de schoonheid van het verhaal. Hierbij is seks slechts een middel waarbij het niet gaat over de daad zelf, maar over de emoties of beter nog: het ontbreken ervan. “Want alleen in slechte seks zit een goed verhaal.”

Jerry Hormone besloot om voor zijn debuut op zoek te gaan naar zijn tone of voice en zich niet meteen te wagen aan het schrijven van een roman. Door diverse korte verhalen te schrijven zocht hij naar de stijl en onderwerpen die bij hem pasten. In enkele van deze verhalen rekent hij af met een verbroken relatie, niet met de ex-vriendin zelf maar met de persoon die hij toentertijd was. Andere verhalen zoals ‘De spareribclub’ zijn volledig uit zijn duim gezogen en hebben een andere toon. Maar alle verhalen worden gekenmerkt door de strakke nihilistische manier van schrijven waarbij ieder woord een functie heeft en er geen adjectief te veel wordt gebruikt.

De omslag, met een foto van Hormone gemaakt door Pim Top, is van een aanstootgevende schoonheid. Veel lezers gruwen ervan of zien het als een misplaatste aandachttrekkerij. Dan is het boek niet voor hen weggelegd, is de simpele mening van de schrijver. De omslag laat Hormone zien zoals hij is. Direct en recht voor zijn raap. Het boek confronteert de lezer met zijn eigen angsten, bekrompenheid, tekortkomingen en leegte. Op de achterflap illustreert hij hoe hij schrijft: spijkers. Zijn zinnen zijn kort, hard en scherp.

Het is maar bloed is verrassend. Soms overschrijdt het de grenzen van het betamelijke, edoch veel vaker vindt het de grenzen van de overgevoeligheid van de lezer. Het raakt je in je kern.

Aan een roman wordt momenteel gewerkt. Literair Nederland kan niet wachten.