Al(w)etend virus

"Anna" is mijn eerste boek van Niccolò Ammaniti, maar ik denk ook meteen de laatste. Dat betekent absoluut niet dat het boek slecht was, maar dat zijn schrijfstijl mij niet ligt.

Het boek speelt zich af in het wasteland van 2020, waar alle volwassenen zijn overleden aan een virus en kinderen moeten zien te overleven in een wereld zonder elektriciteit en orde. Door een vuurzee is er ook geen mogelijkheid meer tot het verbouwen van voedsel, dus de kinderen zijn echt overgeleverd op nog overgebleven voorraden. Het uitgangspunt is heel interessant, maar de uitwerking mist voor mij kracht.

Ammaniti heeft een heel beschrijvende schrijfstijl, waardoor je het verhaal goed voor je ziet. Hij windt nergens doekjes omheen, wat een bijna kille ervaring is. Dit vond ik zelf erg mooi, het geeft een bepaalde sfeer mee aan het boek. Ook goed vond ik de hopeloosheid van de situatie; het is geen boek dat onrealistische hoop geeft of miraculeuze oplossingen aandraagt. Het is zo het is. Alle kinderen geloven in verschillende dingen die hen kunnen redden van het virus, maar niemand weet het zeker.

Het grote probleem met dit boek zat bij mij in het verwerken van verhalen in verhalen. In hoofdstuk 1 maken we kennis met Anna, die aan wegvlucht voor een hond. Direct na de introductie van de hond krijgen we een los verhaal - incl. titel erboven - geheel gefocust op de geschiedenis van de hond: hoe hij werd geboren, welke baasjes hij heeft gehad, hoe hij zich moet voelen etc. Het hele verhaal van Anna wordt dus onderbroken om het verhaal van de hond te vertellen, alvorens het verhaal weer verder gaat.

Wellicht dat mensen het fijn vinden om de achtergrond van de hond te weten, maar ik zat echt met stijgende verbazing te lezen. Het kon mij echt niets schelen waar die hond vandaan kwam en ik had gelijk een hekel aan de alwetende verteller die het nodig vond in detail te vertellen dat iemand jarig was op 13 oktober en het de echtgenoot van de vrouw leuk leek een puppy te geven "met een rode strik om".

Dit komt terug in het gehele boek: een nieuw karakter wordt geïntroduceerd en direct stopt het verhaal om een gedetailleerde beschrijving te geven van de geschiedenis, incl. de beginzin waarmee de vader de moeder van die persoon ooit versierde. Het is echt persoonlijke voorkeur, maar mijn haren gingen er recht overeind van staan en ik kreeg een steeds grotere hekel aan het boek. Het laatste deel van het boek heb ik dan ook scannend doorgelezen om toch het einde van het boek maar te weten.

Jammer maar helaas: geen boeken van Niccolò Ammaniti meer voor mij.