Not my cup of tea

Al meer dan een maand kijk ik ertegen op om deze recensie te schrijven. Niet omdat een iets negatievere recensie vervelend is om te schrijven - hoewel dat natuurlijk vaak wel zo is - maar omdat ik het lastig vind een boek te recenseren dat ik niet uitgelezen heb.

De grote vraag is dan natuurlijk: waarom heb je hem niet gewoon uitgelezen? Dat komt door mijn regel om boeken lezen leuk te houden: ik lees een boek sowieso tot het midden, maar als ik daarna nog moet hangen en wurgen leg ik hem weg. Het gebeurt maar 1 of 2 keer per jaar dat ik een boek wegleg, maar De Graces was hier toch echt eentje van. Het was gewoon niets voor mij.

Het ging al mis bij de achterflap: River is compleet geobsedeerd door een groep mensen, die heksen blijken te zijn. Nu ben ik gewoon niet zo van heksen in boeken, het spreekt me totaal niet aan. Daarbij had direct Twilight connotaties, dus dan ga je er al bevooroordeeld in. Toen ik eenmaal was begonnen, kon het me allemaal helaas ook niet boeien. De love-at-first-sight cliché, de complete obsessie, de soort-van-diepe-levensobservaties, de karakters die voor mij niet tot leven kwamen en ook gewoon het missen van een duidelijk plot.

Ik heb er twee weken over gedaan om het midden te bereiken en heb het toen maar opgegeven. Het boek is echt niet slecht, maar het is niets voor mij. Soms moet je dat gewoon toegeven.