Val mee met dit boek

In de proloog van "Duizend Hoog" valt er een meisje van de duizend-verdieping-tellende toren af. Meer dan drie minuten valt ze naar beneden, naar het onvermijdelijke einde. Dit is ook precies hoe het boek voor mij voelde: zodra je begint met dit boek, start je de val en je blijft (soms zelfs tegen je wil) vallen, tot uiteindelijk de klap komt.

In "Duizend Hoog" volgen we vijf personages, die allemaal in de Toren wonen. Alles is te vinden in de Toren: van aquariums tot kerken tot parken. Onderin de toren wonen de armere mensen, zoals Rylin en Watt, bovenaan de rijkere mensen, zoals Eris en Leda, en op de 1000e verdieping woont Avery. Langzamerhand leer je iedereen kennen, kom je achter geheimen en kom je steeds dichter bij de dag van de proloog: de dag dat iemand van de Toren springt, valt of wordt geduwd.

Allereerst even een shout-out naar de cover: wauw! Sinterklaas bracht hem mee dit jaar en ik was zo blij dat het ook het decemberboek was, ik kon niet wachten met lezen! Het hele idee achter Duizend Hoog vind ik ook echt tof. Ik vond het bijvoorbeeld leuk dat het geen dystopie is, maar echt een toekomstverhaal. De technologie is niet ground-breaking, dus het voelt alsof het over 100 jaar echt zo kan zijn: hovers, kleding passen via holograms, alle functionaliteit van je mobiel in contactlenzen.

Het boek zelf begon door de proloog meteen spannend, want je probeert er vanaf het begin al achter te komen wie er dan dood van de stoep geschrobd moet worden en waarom. Het begin is wel even wennen, omdat het verhaal door 5 personages verteld wordt. De relatie tussen (de meeste) personages is wel direct helder, waardoor ik het makkelijk vond ze uit elkaar te houden en te leren kennen.

De personages zelf waren ... interessant. Er waren personages bij die ik niet kon uitstaan, personages die leuk begonnen en ineens verschrikkelijk werden, maar ook personages die gewoon enorm leuk waren en bleven. Katharine heeft een fijne schrijfstijl, waardoor je alles bijna voor je ziet en helemaal wordt meegezogen in alle beschrijvingen en de levens van Rylin, Watt, Eris, Leda en Avery. Het was wel jammer dat sommige personages geen ontwikkeling doormaakten, daardoor had ik tegen het einde wel even zoiets van: nou, kom maar op met dat einde, ik ben er wel klaar mee. Zonde!

Het einde was voor mij daarbij ook eigenlijk het allergrootste probleem. Je leest 400+ pagina's over de personages, je leert ze kennen en je vormt natuurlijk je eigen theorieën over wie er waarom van de toren springt/valt/wordt geduwd. Dan komt eindelijk het einde... en is het gewoon geen einde.
Ik bedoel: ja, je weet wie het is en waarom, maar er wordt gewoon halverwege het plot gestopt. Het is zo'n ontzettend onaf einde dat ik wilde huilen. Ik snap dat ze stof over willen houden voor het tweede boek, maar met iets meer afsluiting had ik veel meer zin gehad in het vervolg. Nu ben ik gewoon best teleurgesteld over het einde en hierdoor heb ik - na een boek vol spanning en plezier - toch een bittere nasmaak overgehouden.

Moet je het boek dan niet lezen? Natuurlijk wel! Duizend hoog is een fantastische rit, ik kon écht niet stoppen met lezen en heb me goed vermaakt. Wel zou ik alle mensen die een hekel hebben aan open eindes aanraden te wachten met lezen tot het tweede deel er bijna aankomt, dan kun je meteen door en heb je minder die nare bijsmaak aan het einde. Then again: fall at your own risk.