Eenzame strijd

Op de cover een foto van een moeder en dochter in jaren 70-kleding. Dit geeft een mooi beeld van de tijdsgeest. Eva, de moeder van auteur Bregje Bleeker, wordt getroffen door een hersenziekte wat leidt tot geestelijke en lichamelijke aftakeling, maar voordat we bij de ziekte aankomen, vertelt de auteur eerst het levensverhaal van haar oma en vervolgens dat van haar moeder. Deze invalshoek is goed gekozen, omdat het een breder beeld geeft van het leven van haar moeder en laat zien dat ze meer is dan die zieke vrouw aan het einde van het boek. In de eerste fase van het boek draait het heel duidelijk om emancipatie. Eva ademt emancipatie en geeft dat ook door aan haar dochters. Dit gaat wel ten koste van de jeugd van Bregje en haar zus die al (te) jong moeten leren zelfstandig te zijn. Zij leren van hun moeder dat je altijd moet blijven doorzetten en net zo lang moet blijven proberen tot iets lukt. Dit motto houdt Eva tot het einde toe vol. Later in het boek is eenzaamheid ook wel een thema. Er wordt niet echt over de ziekte van Eva gesproken. Iedereen doet in eerste instantie of het van tijdelijke aard is en daarna gaan Bregje en haar vader en zus, maar ook haar moeder ieder op een andere manier met de ziekte om en komen ze niet nader tot elkaar. Vooral dit laatste is zo schrijnend dat je elkaar zo kunt verliezen op een moment dat je elkaar zo nodig hebt.
Het verhaal is geschreven vanuit Bregje en haar leer je als lezer het beste kennen. Haar worsteling met de ziekte van haar moeder maak je van binnenuit mee. Het is jammer dat haar vader en haar zus op de achtergrond blijven. Juist omdat ze allemaal zo anders met de ziekte omgaan. Ik had meer willen lezen over de beleving van met name de vader. Bregje heeft met dit boek een mooi portret van haar moeder geschetst. Niet alleen van haar ziekte, maar ook van de periode daarvoor. Ik heb aan dit boek overgehouden dat haar moeder ondanks alles haar hele leven een echte doorzetter is geweest.