Gebrek aan focus

Leonard Vermin staat bijna aan het einde van zijn leven en nodigt verschillende mensen uit voor een diner om zijn 70e verjaardag te vieren en zijn testament te openbaren. We leren Leonard Vermin kennen in deze tijd en als jonge man. Leonard Vermin in zijn jonge jaren, nog vol passie, spreekt me meer aan dan de Leonard Vermin in de huidige tijd. Dat komt misschien deels ook, omdat het karakter van de jonge Leonard meer is uitgewerkt, dan dat van de oude Leonard. Het verhaal wordt geschreven vanuit verschillende personen en dan ook nog met sprongen in de tijd. Soms is ‘less more’ en dat was in dit geval ook zo geweest.
Dit boek is niet te vergelijken met dat van andere Scandinavische thrillerschrijvers. De grote hoeveelheid personages maakt het lastig om het verhaal te volgen en daardoor vond ik het lezen toch een worsteling. Vanaf het begin van het boek wordt er toegewerkt naar een ontknoping, dit zorgt wel voor een goede opbouw van de spanning, maar doordat er heel veel verhaallijnen zijn, is het lastig om het verhaal van alle kanten te volgen. Met name de verhaallijn vanuit het hiernamaals kon ik helemaal niet plaatsen en deed voor mij afbreuk aan de rest van het boek. Ik zie dit boek als een roman met een vleugje fantasy en vooral dit laatste spreekt mij niet aan. Ik blijf me afvragen waarom Håkan Nesser heeft gekozen voor zoveel karakters. Ik had deze keuze eerder verwacht bij een beginnende schrijver en niet bij iemand met zoveel ervaring. Het blijft voor mij bij een eenmalige kennismaking.