Meer vorm dan inhoud?

Lieve is het meest recente boek van Giphart en na de studentenwereld, de voetbalwereld en de kook/kokswereld neemt hij zijn lezers nu mee naar de wereld van de film. Lieve gaat over Lieve, die dood is en Liv, die Lieve speelt in de film die de geliefde van Lieve over haar maakt. Eigenlijk is Lieve daarmee voor mij een soort raamvertelling (verhaal in een verhaal).
We volgen de karakters die een karakter spelen en door de vele dubbelingen in het verhaal is het soms even ingewikkeld op het goede spoor te blijven.
Naast de bekende humor, de rauwere beschrijvingen en het vermogen tot shockeren (met een abortusscene bijvoorbeeld), heb ik me af en toe afgevraagd wat dit boek nu een 'echte, authentieke Giphart' maakt. Uiteindelijk kom ik op de vorm.
Hoe simplistisch en 'rechtlijnig' Lieve ook wordt verteld, er zit een bepaalde bedachtzaamheid in het boek. Dat heeft mijns inziens juist te maken met de vorm. De dubbelingen, de verwijzingen en de schijnbare eenvoud die de lezer misschien af en toe op het verkeerde been zet.
Een veel gehoorde 'klacht' in de Leesclub was dat de karakters wat te vlak waren, dat ze geen verdieping hadden en geen ontwikkeling doormaakten. Misschien was dat ook wel juist de bedoeling. Misschien moeten we Lieve lezen als een script, als een film waarin iedereen een rol speelt. Giphart is hierin de regisseur en plaatst zijn figuranten niet op het witte doek, maar op de witte pagina.