Duivelskind

Allereerst is het een schande dat misbruikers niet gestraft worden.
Dit is een sterk geschreven verhaal. Het nawoord van de schrijfster ook indrukwekkend en herkenbaar.
Het is tijd dat schrijfster en hoofdpersoon aandacht opeisen voor deze werkwijze van hulpverlening, pleegzorg instellingen , misbruikers en mishandelaars!
Aan de andere kant staan de ouders waar niks bijzonders mee is maar door anonieme melding jaren vechten om hun kinderen terug te krijgen. Vaders in discredit gebracht of gewoon culturele vooroordelen.
Hoe vreselijk soms de werkwijze van jeugdbescherming. Het beleid, terminologie, protocollen zijn waanzinnig incorrect. En in dit boek herkenbaar beschreven. Nergens worden valse sentimenten bij de lezer opgeroepen. Wel verbijstering en het gevoel van rechtvaardigheid getriggerd. De interne toetsing bij jeugdbescherming laat te wensen over. De macht van de individuele jeugdbeschermer reikt te ver, misstanden worden onder de pet gehouden en door team en teamleiders verstopt. Uitspraken van kinderrechters, raad van kinderbescherming, adviezen van betrokken scholen genegeerd.
Ik hoop dat veel mensen dit lezen. Vooral diegene die de mogelijkheid hebben iets te veranderen.

Mijn oprechte complimenten aan de goede jeugdbeschermers, want die ken ik gelukkig ook. Die verrichten, soms tegen de stroom in, heel goed werk. Chapeau!

Een pleegouder.