Verstikkende vriendschap

Het verhaal speelt zich af in de jaren negentig - zeker niet alleen te herkennen aan de verwijzing naar de zakken chips met flippo’s - en gaat over twee meisjes over een periode vanaf de basisschool tot en met de middelbare school. De verteller van het verhaal, een doorsneemeisje waarvan de naam niet genoemd wordt, is niet de hoofdpersoon. Dat is haar vriendin Vikki, een eigenzinnig, brutaal meisje met een abnormale moeder. Ze drinkt, rookt en gaat om met de verkeerde jongens. Vikki overheerst haar vriendin en laat haar vriendin dingen doen die ze zelf nooit zou ondernemen. De ouders van de vertelster mogen dan wel niet gelukkig zijn met Vikki als vriendin van hun dochter, maar ingrijpen doen ze niet.

De eerste helft van het boek bevat de ontwikkeling van de vriendschap, daarna valt het verhaal een beetje stil. Laura van der Haar blijkt heel mooi te kunnen schrijven, zoals:
"Ooit is de grote wilg hier omgevallen en heeft toen besloten om gewoon verder te groeien, dus in plaats van dood ligt hij nu in een ongemakkelijke knik als een bruggetje naar de overkant en precies halverwege de stam drijft een grote klont kikkerdril. Honderden oogjes, die ons allemaal aankijken. Daaronder in de sloot hangen de snoeken: zwarte, rechte balken."

Ook weet de schrijfster knap een geheimzinnige, donkere sfeer op te roepen, waarbij de lezer zich kan inleven in het de gedachten van de vertelster. Echt spannend wordt het niet, al was het alleen al door de tussen hoofdstukken gevoegde teksten over een pathologisch onderzoek. Na lezing resteert een dubbel gevoel. Enerzijds is 'Het Wolfgetal' een bijzonder boek in de zin van het literatuuraspect, anderzijds blijft een zeker onbevredigend gevoel hangen.