Een Bosnier in Wenen

Het verhaal gaat over Ferdinand Konjic, door de oorlog in voormalig Joegoslavië gevlucht naar Wenen. Ferdinand werkt als chauffeur, hij bezorgt pakketten, Cargo Taxi.
Het moto is van de Bosnische dichter en essayist, Mile Stojić: ‘Deze gedichten zijn voor onze doden, die als geen ander ons begrijpen.’ Het boek zou een gedeeltelijke biografie kunnen zijn voor deze dichter, die ook uit Sarajevo vluchtte naar Wenen. In Wenen boeken schreef met het thema’s als de oorlog, de vluchteling, geen acceptatie, ontredderd.
Het boek is rustig geschreven, hier en daar sarcastisch, maar in geen geval luid en overdadig. Het leven als Tschusch (Balkan-type) is niet makkelijk. De baantjes liggen niet voor het oppakken, het leven is eenzaam, eenzijdig en moeilijk.
Ferdinand komt in contact met een Amerikaanse kunstenaar/artiest Reverend. Dit heerschap sticht een muzikaal gezelschap bestaande uit “Bosniërs” , om op die manier aandacht (lees funding) te vragen voor dit probleem. Het is duidelijk dat dit niet het doel is. Het is een sarcastische vingerwijzing.
Het boek heeft een zeker verassend slot, waardoor het nog wel nagalmt. Dit maakt het boek toch wel ok. Ik moet zeggen dat ik een groot deel in slaap viel, blij was met de betrekkelijk makkelijke schrijfstijl, maar ook weer teleurgesteld door de kwaliteit van de vertaling. Het verhaal loopt en klopt niet overal. Dit had beter gekund. Al met al een leuke kennismaking met een Kroatische schrijver.