Hoewel Copycat al meteen veel weggeeft over de dader van de seriemoorden, weet Deflo de spanning er in te houden. OK, dit is het zoveelste seriemoordenaarverhaaltje, maar al bij al weet Deflo het behoorlijk geloofwaardig te houden en regelmatig de draak met zichzelf en collega's te steken. Misschien overdrijft hij deze keer wel in zijn gejaagde telegramstijl (zinnen van één woord zijn schering en inslag), maar het is nu eenmaal zijn stijl.

De toegevoegde waarde zit hem in de uitwerking van de personages. Wat de seriemoordenaar betreft valt het deze keer nogal mager uit, maar zowel Bosmans als Deleu laten weer een beetje meer in hun privéleven zien, waardoor ze nog meer van vlees en bloed worden. Na het vorige boek had ik zo de indruk dat Deflo aan klantenbinding deed door sommige verhaallijnen naar het volgende boek door te trekken. Hoewel de lezer er baat bij heeft om ook het vorige deel te lezen, valt het nogal mee. De nieuweling krijgt genoeg informatie om mee te zijn.

Deflo zoals we hem gewend zijn: goed geschreven en sommige stukken zelfs fantastisch (de scène op de luchthaven), maar zonder grote ambities. Nu nog eens een verhaal zonder seriemoordenaar en voor de verandering eens geen vervlechting tussen de misdaden en het privéleven van de hoofdrolspelers en Deflo steekt zelfs Aspe naar de kroon.