Uit sommige recensies had ik begrepen dat de eerste 100 blz doorbijten zou zijn. Maar nee hoor, de schrijfstijl van Robotham is van dien aard dat hij zeer goed verteerbaar is, zelfs in de aanloop. Schitterende opbouw trouwens. De manier waarop de aan Parkinson lijdende Joe in de moelijkheden geraakt is gewoonweg grandioos beschreven. Daarna komt de ontrafeling van de plot, al even fantastisch op papier gezet én bovendien slaagt Robotham er nog in om op het eind een extra suspense-moment in te bouwen als je denkt dat het allemaal voorbij en opgelost is.

Een aantal elementen verdienen extra waardering: de ik-persoon is een prachtvondst. Je zoekt mee met Joe en komt ook tegelijkertijd met hem dingen te weten. Joe is een sympathieke vent, zonder afgetraind lichaam en met een loodzware ziekte op zijn lijf, waarmee het gemakkelijk identificeren is. Hij is een mens, met sterke en zwakke kanten, die allemaal de revue passeren. Robotham verpakt het verhaal in een zeer toegankelijke schrijfstijl. Geen gedram over de ziekte, maar een beschrijving van hoe iemand omgaat met de ziekte. Geen heroïsche daden en rondvliegende kogels, Maria Magdalena's of cijfercodes, maar puur logisch speurwerk. Zelfs in de meest benarde situaties tovert Robotham/Joe nog schitterende vergelijkingen vol humor uit zijn pen, zodat het boek leest als een trein zonder ooit ergens stil te vallen.

De eerste 100 bladzijden zijn inderdaad minder spannend, maar worden gedragen door de schrijfstijl van Robotham. Je wil meer weten, en eens de spanning oploopt wil je het einde kennen. En als je aan het einde bent, wil je zo snel mogelijk het volgende boek van Robotham lezen... Mijn eerste 5 sterren sinds een tijdje. Dit boek is zeer toegankelijk voor een heel ruim publiek, maar de vermeldingen psychologisch, Parkinson en literair schrikken mijns inzien, onterecht, veel mogelijke lezers af. Een debuut dat kan tellen.