Ik ken alleen Bergen (Mons) in België en ben geen alleenstaande moeder... Afgaande op de reacties op deze site ben ik dus zonder veel verwachtingen aan het boek begonnen. En wat blijkt: ik heb er een aantal zeer aangename leesuren mee doorgebracht. Het verhaal boeide, zelfs al weet je inderdaad snel hoe de vork aan de steel zit. Haar personages zijn tastbaar en menselijk. Het einde is afgehaspeld en had inderdaad wat dieper mogen graven. Maar je blijft lezen en wil weten hoe en waarom. En daar komt het enige minpunt: het hoe. Je blijft met een boel vragen zitten over hoe de dader tewerk is gegaan, want als je even doordenkt, zitten er veel onmogelijkheden in de modus operandi. De ontknoping en uiteindelijke redding van Maria is ook een hoopje toevalstreffers die niet realistisch overkomen. Misschien schreef Noort zich daar wat in de knoop door de 'ik' persoon te gebruiken, waardoor je natuurlijk alleen maar de actie van die kant kunt bekijken en geen informatie hebt wat de anderen ondertussen doen. Noort schrijft echter voor een groot publiek: dit is niet typisch Nederlands en bevatte volgens mij zelfs minder typische 'Nederlandse' begrippen dan in een doorsnee vertaling.

Denigrerend doen over het boek op basis van het feit dat dit een Marie-Clair boek is, is kortzichtig. Maar het magazine is via zijn lezeressen wellicht een grote promotor geweest van het boek. Zuiver op schrijversverdienste zou Noort (nog) niet in de top tien gestaan hebben, maar ze is wel goed bezig en ik heb haar met veel plezier aan de lijst 'te volgen' toegevoegd.