Dit belooft nog wat.....

Hoe breng je de sterfdag van je dochter door? Het wordt met de tijd niet gemakkelijker, integendeel, het lijkt alleen maar zwaarder te worden. En wat als je op haar sterfdag een kaart in de bus vindt die je geen sterkte toewenst maar een misselijkmakende reminder blijkt te zijn aan wat er is gebeurd en vragen opwerpt? Het is vier november en precies tien jaar geleden dat Lieve is verongelukt. De oudste dochter uit het gezin was nog maar een tiener en tot op de dag van vandaag weten ze niet wie de verantwoordelijke voor haar dood is. Het gezin is nooit meer hetzelfde geworden, het verdriet is niet verwerkt. Sterker nog, er lijkt alsof er zaken zijn die het gezin belemmeren de draad weer op te pakken, dat er dingen zijn die niet zijn uitgesproken, een ieder rouwt duidelijk op zijn/haar eigen manier. De band tussen vader Gideon, moeder Rifka en jongste dochter Tamara is niet optimaal wanneer de familie Metselaer te maken krijgt met deze beschuldigende en bedreigende berichten. Vader Gideon wordt zelfs op zijn werk lastiggevallen en ook thuis lijkt het niet veilig voor deze bedreigingen. Kan dit gezin dit het hoofd bieden?

Meteen is voelbaar dat er iets niet klopt in dit getraumatiseerd gezin, maar wat dan? Is iedereen wel zoals ze lijken te zijn of komt dat omdat ze hun verlies niet goed verwerkt hebben, en daar heel onbeholpen mee omgaan? Het is natuurlijk een ongekend verdriet en kom je zoiets als gezin ooit te boven? Er hangt echter een sfeer van geheimzinnigheid, woorden die niet worden uitgesproken, een drukkend gevoel. De gezinsleden zijn niet open naar elkaar, nemen elkaar niet in vertrouwen, er is afstand daar waar een troostende zou moeten zijn. Loes den Hollander weet die sfeer heel beklemmend neer te zetten. Met snelle korte hoofdstukken, telkens uit de perceptie van een van de hoofdpersonages, leer je de personen beetje bij beetje steeds beter kennen en kom je meer te weten. Heel subtiel bekruipt je daar een knagend gevoel en ga je jezelf vervolgens afvragen wat er toch mis is met dit gezin? Natuurlijk is dat verdriet schrijnend, de onwetendheid is angstaanjagend. En de dreiging vanuit onbekende richting maakt alles nog erger. Maar dan nog……De dingen die je te weten krijgt vallen als puzzelstukjes in elkaar en de puzzel is slechts gedeeltelijk af bij het dichtslaan van het boek. Prachtig gedaan!

Het verlossende woord laat dus nog even op zich wachten. Zowel voor Matthias, Rifka als Gideon belooft het nog heel wat te gaan worden. Het lijkt wel alsof je steeds dichter bij de clou komt maar toch blijven bepaalde vragen uiteindelijk onbeantwoord. Of lijkt dit maar zo? Je weet het op een gegeven moment niet meer, of toch weer wel? Het is behoorlijk verwarrend en wegleggen is geen optie. Je leest het boek in een ruk uit en dan is het balen en wachten op deel twee. Loes waagt zich voor het eerst in haar carrière aan een dossier met een vervolg en sluit dit eerste deel af met een veelbelovend plot. Een open einde maar toch ook weer niet.

Iedere moeder/ouder zal zich kunnen vinden in de beklemmende eerste én laatste woorden van dit boek;

‘Als iemand je kind vermoordt is niets meer belangrijk, behalve hoe en wanneer je het de dader betaald gaat zetten. Wat er verder in de wereld nog misgaat, welke gruweldaden er nog gepleegd worden welke crisis zich nog aandient, welke rampen zich nog voordoen, het interesseert je nauwelijks zolang je niet hebt afgerekend. Al duurt het jaren, het blijft een hoofddoel, een reden om nog te willen bestaan. De schoft die het liefste wat je had van je afpakte, is voor jou. Hij gaat eraan.’

4,5 ster