Luguber en intrigerend

Het is zó niks voor Tara dit. Een survivalweekend, verplicht, met haar collega’s. Tara wordt liever met rust gelaten en steekt haar energie bij voorkeur in het schrijven van een goed verhaal. Samen met Diego, die het wél naar zijn zin heeft, is ze een sterk journalisten duo en hebben ze al verschillende keren samen het een en ander meegemaakt. Hun laatste avontuur was zelfs behoorlijk heftig. Op een moment dat Tara de kans ziet aan het teamgeweld te ontsnappen stuit ze op een opstootje in het dorpje iets verderop en de manier waarop dit plaatsvindt triggert haar nieuwsgierige aard. Boris, een van de survivalinstructeurs is erbij betrokken. De reactie van Pols, de uitbater van de kroeg, is zo niet nóg vreemder en Tara’s voelsprieten staan op scherp. Ze besluit te luisteren naar haar intuïtie en dat zorgt voor een afschuwelijke vondst in het dichtbijgelegen donkere bos. Tara alarmeert Diego en de twee spitten verder. Ze zijn iets op het spoor maar hun bemoeienissen vallen niet in goede aarde. Maar het is al te laat, Tara en Diego laten niet meer los en besluiten tot het uiterste te gaan. Het antwoord op hun vragen lijken ze in het zonnige Andalusië te vinden. Daar blijkt dat alles nóg erger en wanstaltiger is dan ze ooit hadden kunnen vermoeden.


Een proloog die kippenvel bezorgt, cursieve flashbacks die continu vragen oproepen en een gebeurtenis van tien jaar geleden die als een rode draad door het verhaal loopt. Pagie heeft ´Casa Familia´ vlot geschreven met korte hoofdstukken en met een fascinerend verloop van het verhaal. Het kent veel personages en gebeurtenissen, je vraagt je af wat ze uiteindelijk met elkaar gemeen hebben. Behalve dat Tara en Diego een centrale rol vervullen blijft die vraag voor lange tijd onbeantwoord. De flashbacks laten wel wat los maar toch……het is ook even zoeken, waar gaat het verhaal heen? Geen nood, het boek is allesbehalve een straf om te lezen.

‘Casa Familia’ is prima als standalone te lezen. Pagie verwijst wel naar het eerste deel met Tara en Diego, ‘Paradijsvogels’, maar niet op een dusdanige manier dat je het gelezen moet hebben om dit verhaal en zijn personages te begrijpen. De band tussen Kat, Tom en Boris is heel mooi en intens. Iedereen heeft veel bagage en dat smeedt een onherroepelijke band natuurlijk. We krijgen in dit verhaal ook een gevoelige en zorgzame kant van Tara te zien en dat maakt haar sympathieker dan in het begin. Ze is helemaal niet zo’n koude kikker, maar zo gedraagt ze zich het liefste wel. Die balans is mooi en doet het verhaal goed. Tara’s gevoel voor onheil is ook nu weer leidend, ze is een impulsieve dame en laat niet gemakkelijk los. Diego is wat volgzaam maar niet minder avontuurlijk aangelegd, dat laatste komt uiteindelijk sterker naar voren en hij ontwikkelt zich ook zelfstandiger in dit verhaal, daar zit nog groei qua personage.

De lekkere schrijfstijl van Pagie is echt een pré en leent zich goed voor een aantal uren leesplezier. Er is sprake van een goede verhaallijn, aansprekende personages en een luguber plot. Ondanks de vele gebeurtenissen in het begin, dat was even de weg zoeken, pakt het je wel vast. Wanneer het verhaal zich richting de plot in Andalusië begeeft zijn er een klein aantal zaken die nét wat te toevallig zijn, vooral betreffende Quinten. Pagie kiest in ´Casa Familia´ overwegend voor de suggestie en niet continu voor de expliciete details, dat siert haar. De fantasie van de lezer doet de rest wel. Wat de plot betreft, die kun je enigszins wel aan zien komen maar is zeker goed gevonden. De omgeving, het verloop van het verhaal en de acties van de betrokkenen zorgen vanwege de aanloop dat er geen sprake is van een verbluffende verrassing maar daarmee is het niet minder heftig.

‘Casa Familia’ is een degelijk opgebouwd verhaal met aansprekende hoofdpersonages. Een vervolg kan haast niet uitblijven want Tara en Diego zijn nog lang niet uitgeblust. Kom maar op!

4 stevige sterren