Tegenvallend en ongeloofwaardig

Ze is inmiddels een expert in het onzichtbaar zijn. Sinds haar mentor en goede vriend is vermoord en zijzelf ook een doelwit was, is Juliana op de vlucht. Sindsdien bestaat Juliana niet meer en is er elke keer sprake van een andere persoonlijkheid, dat is de enige manier om in leven te blijven. Geen spoor achterlaten, overdadige voorzorgsmaatregelen nemen en vooral zo onopgemerkt mogelijk door het leven te gaan. Chris Taylor, Taylor Golding, Casey Wilson etc etc, het is slechts een greep uit de aliassen die ze achter de hand heeft. Als voormalig chemicus van de Amerikaanse regering weet ze precies hoe ze zo min mogelijk opvalt. Maar haar kennis over welke biologische wapens er in omloop zijn maakt haar tot een doelwit. Ze weet precies wat er allemaal mogelijk is op dit gebied. En precies dat maakt haar al jaren tot een gewilde prooi van haar voormalige werkgever. Maar, ze is tot nu toe in het voordeel en weet zich zo goed en kwaad mogelijk te redden. Haar leven zoals het nu is, is niet optimaal maar het moet, om te overleven heeft ze geen keuze. Tot aan de tanden gewapend begeeft ze zich op straat om zich vervolgens weer te verschuilen op de minst voor de hand liggende plekken. Toch weet een oud-collega haar te vinden en vraagt haar om hulp. Maar Juliana is doordrenkt van achterdocht, wat als dit een val is? Wat als Carston voor een kar is gespannen en dat niet in de gaten heeft? Toch is de informatie die hij met haar deelt dusdanig van aard dat ze het niet kan negeren. Ze besluit om met hem in gesprek te gaan, op haar voorwaarden. En wat Carston haar vertelt grenst vervolgens aan het onwaarschijnlijke. Miljoenen levens staan op het spel en Juliana lijkt de enige te zijn die hier verandering in kan aanbrengen.

“Veiligheid ging altijd voor schuldgevoel”

Wat doe je als je in een ongewilde situatie bent beland waarin je alleen nog maar kunt vluchten? Vervolgens krijg je de kans aangeboden om weer een relatief normaal leven te kunnen gaan leiden maar wel onder bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden liegen er niet om maar de reden voor de geboden kans is angstaanjagend te noemen. Nadeel is dat degene die je dit aanbiedt wel onderdeel van de reden is dat je tot nu toe op de vlucht bent en dat je al tijden een prijs op je hoofd hebt staan. Kun je het nog volgen? Hoe zit het dan met vertrouwen? Hoe geloofwaardig is het verhaal dat je krijgt voorgeschoteld? Je achterdocht draait al tijden op volle toeren en wanneer je ingaat op het, onwaarschijnlijke, aanbod ben je hoe dan ook overgeleverd aan je vijand, de moordenaar van je beste vriend. Dat is het vraagstuk waar Juliana mee te maken krijgt wanneer Carston haar benadert. Maar hoe geloofwaardig is het dat iemand al jaren overleeft door zich angstvallig gedeisd te houden en nu ineens, en ogenschijnlijk heel gemakkelijk, weer uit de hand gaat eten van degene die de klappen uitdeelt? Niet dus.

Het verhaal van De chemicus wordt op een filmische manier gebracht, het zou heel geschikt zijn om verfilmd te worden al is het dan te hopen dat de spanning wel tot haar recht komt. Want het verhaal komt maar traag op gang, het had minstens 1/3 minder dik kunnen zijn als er niet zoveel herhalingen in zouden staan. Je leest wel tig keren hoe Juliana zich wapent tegen een indringer die wel of niet komt. Juliana is continu paranoia, begrijpelijk gezien de omstandigheden, maar op een gegeven moment weet je dat wel en ben je klaar met de omwegen die ze in auto vier, vijf of zes maakt. Je zou dan een spannende wending meer dan welkom heten, zeker bij een dikke pil zoals deze. Het feit dat ze angstig is komt overduidelijk binnen, dat stuk is goed uitgebouwd maar de auteur is te ver gegaan in het vertalen van die angst, het is gewoon te veel en te vaak. Het allerbelangrijkste in een thriller is de onderhuidse spanning en die mist dit verhaal volledig en dat is jammer. Het heeft zeker de potentie maar helaas heeft Meyer dat niet (volledig) weten te benutten.

De verhaallijn in dit boek is absoluut een goede poging om een sterke en ondernemende vrouw neer te zetten als heldin. Maar dit komt niet helemaal uit de verf. Je wordt namelijk om de oren geslagen met (verdwijn)trucjes en potentiële angstmomenten maar echt spannend wordt het gewoon niet. En dat terwijl de verwachtingen zo hoog gespannen waren. Het verhaal komt traag op gang en pakt je niet echt vast. Er zijn wel momenten dat het goed lijkt te gaan komen maar dan houdt het op, weg spanningsopbouw. Allemaal jammer want de insteek is zeker heel interessant mits goed uitgewerkt. Qua originaliteit is het weer een andere discussie, er zijn diverse films en boeken te bedenken waarin het concept van jager en prooi is verwerkt. Het thema chemie is op zich wel weer interessant maar gevoelsmatig kloppen er allerlei zaken niet. Het is heel aannemelijk dat biologische stoffen dusdanig gevaarlijk zijn dat daarom zeer zorgvuldig gehandeld moet worden, denk aan trilling en vermenging. Een dergelijke behandeling zou dus levensgevaarlijk moeten zijn. Maar wat er dan vervolgens gebeurt in dit verhaal is dat het tegenovergestelde plaatsvindt en daarom zou je minstens een megaknal verwachten, maar nee dus. Daarbij is het gevoelsmatig een echte Amerikaanse thriller. Niets is te gek en alles wordt uit de kast getrokken. Dat maakt in ieder geval twee speerpunten in dit verhaal ongeloofwaardig. Ook de plot was redelijk voorspelbaar. Het heeft niet de knal die je verwacht.

Helaas komen de verwachtingen dus niet geheel uit v.w.b. dit thrillerdebuut van Stephenie Meyer. Het ontbreekt aan spanning, aan fascinatie en geloofwaardigheid. Ondanks dat het fictie is mag het best een gehalte hebben van ‘zou dat kunnen?’ en dat ontbreekt hier naar mijn mening voor het grootste deel toch echt. 2 sterren voor De chemicus.