Sterke afsluiter maar smaakt naar meer

Ze kunnen het nog maar amper geloven. Hun collega en vriend Mark Hamilton is dood, vermoord. Jennifer Rowley, DNA analist en rechercheur Spencer Bennet werkten met hem samen voor de afdeling Moordzaken. De toedracht rond de dood van Mark houdt de gemoederen flink bezig en antwoorden liggen niet voor het oprapen.
Intussen gaat alles gewoon door en de jarenlange jacht op de psychopaat die vrouwen stalkt en vermoordt zorgt dat de aanwezigheid van de FBI in Medford voorlopig blijft gehandhaafd. Ze waren niet eerder zo dichtbij. In de persoon van Alex Lawson hebben ze een toegewijde agent aan hun onderzoeksteam gevoegd die er alles aan geeft deze gestoorde vrouwenhater op te pakken. Vooral nu duidelijk is geworden dat Jennifer zijn aandacht heeft getrokken staat iedereen extra op scherp. Hij probeert haar te breken door te treiteren, te bedreigen en mensen die haar lief zijn pijn te doen.

De Greenwood moordenaar heeft zich bovenaan het verlanglijstje van de FBI geplaatst maar hij lijkt vooralsnog ongrijpbaar. Jennifer probeert te achterhalen waarom hij haar in het vizier heeft en wat zij gemeen heeft met zijn vorige slachtoffers. Wanneer haar dat geen antwoorden oplevert gaat ze eens goed nadenken over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden, voorafgaand op de moord van Mark. Intussen moet ze bij iedere stap over haar schouders kijken en ze is deze situatie meer dan beu. Haar impulsieve karakter krijgt de bovenhand, ze sluit Spencer buiten.

Het onderzoeksteam is een hechte club, hun kwaliteiten zijn heel divers en geen uitdaging gaan ze uit de weg. Jennifer weet dat ze op hen kan rekenen. Wanneer Spencer een nieuwe partner wordt toegewezen in de persoon Thomas Burns dringt de harde realiteit rondom zijn partners dood keihard tot hem door. Mark is er niet meer en Spencer zal alles in het werk stellen om duidelijkheid in de zaak te krijgen. Ze moeten door, vooral nu De Greenwood moordenaar wel heel dichtbij Jennifer komt. Iedereen breekt zich de hersens en het antwoord op deze vraag lijkt dichterbij dan ze hadden voorzien. En dan verdwijnt Jennifer ineens van de radar. Spencer is radeloos en kan nog maar nauwelijks helder nadenken. Maar dat is het enige wat hij nu juist moet doen en snel ook want de tijd tikt.

De Greenwood moordenaar is het derde en laatste? deel van de Bennet & Rowley trilogie. In deze drie boeken staat het duo Jennifer Rowley en Spencer Bennet centraal. In ieder deel samen maar toch met een nieuwe verhaallijn. Deze boeken lezen meer dan aangenaam. Diana van Hal heeft een prettige, luchtige manier van schrijven en is duidelijk gegroeid qua stijlvorming en de spanningsopbouw. Het geheel loopt vloeiend in elkaar door, de verwijzingen naar het verleden, die zeker een grote rol spelen, gebeuren heel subtiel maar effectief en zonder dat ze in herhaling valt herinnert ze je aan wat details uit de vorige delen die van belang zijn. Van Hal is goed in het neerzetten van beklemmende scènes en haar personages voelen authentiek aan. Dat heeft als nadeel dat je deze boeken niet los van elkaar kan lezen. Ik raad het je ook niet aan. De personages en hun onderlinge verstandhoudingen leer je stukken beter kennen als je bij het begin begint. Veel van wat er nu gebeurt kent zijn oorsprong in boek 1 of boek 2. Het is echt geen opgave want de boeken lezen vlot weg.

In dit laatste deel staat vooral de relatie van de hoofdpersonages in het licht. Spencer en Jennifer hebben, met Mark, al het een en ander meegemaakt in het verleden en dat heeft gezorgd voor een band. Onderling respect, een hoge mate van vriendschap en vertrouwen is mooi vertolkt. Maar er is meer… In de eerdere twee delen De Verzamelaar en Bloeden zal je heb je al kennis kunnen maken met de werkomstandigheden waaronder het rechercheteam gebukt gaat. De hechtheid en het feit dat ze voor elkaar door het vuur gaan is mooi en overtuigend neergezet. In dit deel is die toewijding ook geen overbodige luxe, dat zal ik je vertellen.

De spanning in De Greenwood moordenaar is goed opgebouwd. Van Hal heeft in de vorige delen een aanloop genomen en ze maakt nu duidelijk de duik van de hoge plank. Met bijzonder goed resultaat, dat mag gezegd worden. Vanaf de eerste pagina is er een zinderende, onder de huid kruipende spanning die ze alleen maar meer ruimte geeft. In korte, snelle hoofdstukken dender je met het verhaal mee. Wegleggen is feitelijk geen optie, het is écht spannend. Met vlagen is het beklemmend en ja, zelfs angstaanjagend. Je voelt dat de ‘jager en zijn prooi-sfeer’ bijzonder goed door het verhaal heen loopt. En dat duurt tot het allerlaatste moment. Raar is dat, het gevoel dat dit helemaal niet het laatste deel kán zijn doemt op. Het verhaal is nog niet af, dat blijft maar hangen.

Wat ook blijft hangen is de dodelijke cliffhanger waarmee Van Hal het verhaal sluit. Dit kan het niet zijn!!! Dit is niet zomaar een plot, dit is een aanzet tot meer. Maar mocht dat niet gebeuren, dan heeft Van Hal wél met een knaller afgesloten zeg. En laat zien dat deze auteur zich in een snel tempo heeft weten te ontwikkelen tot een waardig thrillerauteur die ook zo nu en dan een knipoog en ruimte voor humor verwerkt. Waar bij haar debuut wat beginnersfoutjes waren is daar nu plaats voor verstikkende spanning en de honger naar meer. Wat heeft Diana van Hal nog meer in haar mars? (een vierde deel??)