Ik ga in magie geloven

Alsof je deel twee zojuist hebt dichtgeslagen en gewoon een bladzijde omslaat, zo gaat het derde deel rondom Jeremy Jago en zijn wondere wereld verder. Beeldend omschreven met het oog op detail treed je verder in de magische omgeving van Magistraal. Op dit bijzondere eiland heeft Jeremy inmiddels zijn thuis gevonden. Behalve zijn vader Jerry is daar ook zijn halfbroer Tjyrre, die duidelijk de kwade genen van zijn moeder Madison heeft. Het is een hele uitdaging voor de jonge Jeremy om zijn taak te volbrengen. Want het is inmiddels wel duidelijk dat hij degene is die De Macht van Vijf bijeen moet zien te krijgen. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. In de wereld van goede magie is het goed toeven maar de dreiging vanuit de duistere kant is een zware last. Jeremy kan met zijn krachten dingen zien en ondernemen die niet veel andere magiërs kunnen. Dat maakt hem tot een ideale bondgenoot maar voor de anderen een onvoorspelbare vijand. Hij is nog zo jong en moet nog veel leren maar je merkt duidelijk dat hij, met een beetje hulp van zijn vrienden, al een heel eind is gekomen. En precies nu, op dit moment, krijgt hij 'toevallig' een uitnodiging om naar Zitana te komen. Niet zomaar, nee hij mag daar met andere jonge magiërs lessen gaan volgen op de school van de duistere Maximus Grameldi. Raar natuurlijk maar het biedt ook kansen. Want inmiddels is het Jeremy en zijn vrienden wel duidelijk dat ze anders niet in de buurt komen van wat ze zoeken. En dus nemen ze de uitnodiging aan. Volledig geïnstrueerd en vastberaden gaan ze naar Zitana, niet wetende wat het hun zal gaan brengen. Wat is de werkelijkheid en wat is illusie?

Wederom weet Melissa je hersencellen aan het werk te zetten. Met haar goed uitgewerkte personages, de duidelijke groei van zowel de karakters als van Melissa zelf, aangaande het verhaal, is het meer dan ooit weer een kwestie van nadenken, meedenken en meeleven. Het is meer dan duidelijk dat ze het een uitdaging vindt om met haar lezers een spelletje te spelen, uit te dagen en te triggeren. Melissa doet dat mateloos goed. Haar fantasie kent duidelijk (nog) geen grenzen en dat merk je. Het is dan ook opletten soms. Meerdere malen is het voorgekomen dat er even een stukje terug moest worden gelezen. Maar ja, geen geoefend fantasy-oog hier, wellicht speelt dat mee. Het puzzelaspect is erg intrigerend en verrassend genoeg zit je eerder fout dan goed. Dat komt ook omdat er veel speelt in het verhaal. Buiten Jeremy lopen er nog een aantal andere verhaallijnen langs elkaar die echt om aandacht vragen. Ieder personage heeft het in zich om nog veel meer te laten zien en de verwachting is dat dat voor de meesten van hen ook gaat gebeuren. Zoveel potentie tot zoveel meer leuks.

In een rotvaart dender je door het boek, van het ene filmisch beschreven scenario naar het andere. Kastelen, donkere wouden en toverkracht wisselen elkaar in hoog tempo af. Echt beklemmend spannend wordt het niet maar Melissa weet wel die illusie te creëren en een aanzet tot spanning te geven. En aangezien een plus een nog altijd twee is, maakt het een spanningsboog wel compleet. Hoe het mogelijk is dat een fantasie, een idee voor een verhaal, zo ‘uit de hand loopt’ is haast ondenkbaar. Niets is te gek, alles kan immers op Magistraal. Natuurlijk is het niet allemaal even aannemelijk maar dat maakt het juist zo leuk! Alles kan en mag. Gelukkig weet Melissa het wel te doseren en is er geen sprake van overkill. Het valt allemaal nog te behappen en daagt de lezer uit tot sneller lezen én meedenken. Want dát doet ze hoor!! Die grijze massa in je bovenkamer wordt aan het werk gezet. Je gaat proberen verbanden te zien, zaken op te lossen en te ontdekken. Mooi niet dus!
Wat wel heel mooi was is dat in dit deel het verschil tussen de klassen werd verwerkt in het geheel. Zelf in de magische wereld is er sprake van maatschappelijke lagen en onderscheid. Een bewustzijn tussen goed en slecht, eerlijk en oneerlijk. En dat maakt het juist met momenten weer wat ‘aards’, iets wat prettig aanvoelde.

Wat opvalt in het derde boek rondom Jeremy is dat er iets is veranderd. Jeremy wordt duidelijk volwassen, zijn manier van denken en doen verandert. Zijn omgeving gaat daarin mee en dus verdwijnt het gevoel dat het ook een YA zou kunnen zijn. De humor, het gebekvecht, de vlinders in combinatie met de betoverende dingen die zich telkens openbaren maakt deze serie tot een bijzonder geheel. De nieuwsgierigheid wint het elke keer en Melissa sluit ook telkens af met een cliffhanger die naar meer doet verlangen. Steeds meer voel je je als volwassene op je gemak in dit boek terwijl het niet eens voor de hand liggend genre is voor deze lezer. Hoe kan dat? Buiten de innemende en grenzeloze manier van schrijven van Melissa is er iets 'betoverends' aan deze reeks. En precies dat ondefinieerbare maakt dat je haast weer in sprookjes en magie gaat geloven, heerlijk!