Lekker boek van Rose.

‘Heb je me gemist’ is een verhaal uit de zogenaamde Baltimore reeks waar Daphne Montgomery - Hoofdofficier van Justitie - en Joseph Carter die werkt bij het TZG (Team Zware Geweldsmisdrijven) de hoofdrollen spelen. Deze twee zijn op meerdere vlakken oude bekenden van elkaar en komen door de verhaallijn in dit boek noodgedwongen tot een samenwerking. Het verhaal begint met een beklemmende proloog. Ford, de twintigjarige zoon van Daphne, is ontvoerd en hij vraagt zich af door wie. Al snel heeft hij wel een idee en dat maakt alles nog heftiger, want dan zou het inhouden dat hij –indirect- slachtoffer is geworden van het werk van zijn moeder. Daphne Montgomery is namelijk werkzaam bij justitie als Hoofdofficier en werkt al maanden aan een spraakmakende zaak. Degene die is aangeklaagd staat terecht voor een dubbele moord en behoort tot een, gevaarlijke en nietsontziende, criminele familie. Deze schuwt het dan ook niet om fikse bedreigingen te uiten en Daphne lastig te vallen. Maar of zij ook achter de ontvoering van Ford zitten om haar daarmee te pakken? Al snel is het voor iedereen duidelijk dat Ford wordt vermist en gaat men op zoek. De eerste aanwijzingen waar Joseph op stuit, zijn allesbehalve optimistisch te noemen en het ergste wordt gevreesd. Vooral ook omdat er meerde slachtoffers vallen en de dader(s) vooralsnog niet gepakt zijn. Wanneer het onderzoek wijst op wel heel veel ‘toevallig’ bewijsmateriaal neemt het verhaal een wending waardoor ze volledig het spoor bijster raken. Het is allemaal zo goed opgezet en doordacht, dit is geen zaak die gemakkelijk op te lossen is. Ze hebben hier duidelijk te maken met een slimmerik, al leek het daar in eerste instantie niet op. Het lot van Ford is en blijft intussen onzeker. Daphne zal zaken uit haar verleden onder ogen moeten zien, of ze dat nu wil of niet. Vandaar ook de vraag; ‘heb je me gemist?’.

Meteen in de proloog wordt duidelijk wie er achter de ontvoering van Ford zit en er wordt ook al snel een richting gegeven in de beweegredenen waarom dat is. Niet ieder verhaal kan dat hebben en resulteert dan in een demotivatie om verder te lezen maar Rose weet dit zo te brengen dat het juist de nieuwsgierigheid prikkelt en het lezen niet snel genoeg gaat. Je wilt weten hoe, waarom en vooral hoe het gaat verlopen. In dit verhaal maken we in een snel tempo kennis met meerder personages, soms was het even goed opletten want de onderlinge relaties gaven het nog eens een extra dimensie, neem hiervoor Daphne en Joseph zelf. Niet alleen privé hadden veel karakters met elkaar te maken maar door het politie –en gerechtelijk onderzoek ook nog eens. Soms een beetje té waardoor het wat langdradig werd. Eenmaal helder wat de rolverdeling was en wie bij wie hoorde, was het duidelijk. Zoals Rose eigen is, is ook nu haar schrijfstijl fantastisch. Ze schrijft op een relaxte manier, weet als geen ander de sfeer neer te zetten en is gelijktijdig helder in haar omschrijvingen. Wat wel opviel in dit verhaal is dat ze zo nu en dan iets teveel informatie kwijt wilde, waardoor het allemaal net wat langer is geworden dan het verhaal nodig heeft. “Heb je me gemist” staat garant voor een goed doordacht, spannend verhaal dat dus zo nu en dan lijdt aan een kleine overdosis aan details. Nadeel? Nee, Rose kan dat hebben maar het viel deze keer wel op. Alle boeken van de hand van deze auteur zijn goed als standalone te lezen, toch is het raadzaam om dat niet te doen. Er komen namelijk personages voor die ook in vorige boeken aanwezig waren en dan is de herkenning wel prettig. Noodzakelijk is het echter niet.

Bij het lezen van het dankwoord voorin het boek gaat er al een lampje branden. En inderdaad, in het verhaal wordt duidelijk waarom dit er staat. Daphne heeft in dit verhaal zelf met gezondheidsproblemen te maken gehad die haar bijzonder strijdvaardig hebben gemaakt. Ze zal deze mentaliteit hard nodig hebben om de demonen uit het verleden onder ogen te komen, wat zaken op een rijtje te krijgen en vooral om Ford weer in haar armen te kunnen sluiten. Conclusie bij het dichtslaan van dit boek is dat het een ‘ander’ boek was dan wat we gewend zijn van Rose maar eigenlijk ook weer niet. Dat heeft dan vooral te maken met de vele personages, en het meer gedetailleerd schrijven – wat niet altijd van toegevoegde waarde was-. De plot was iets voorspelbaar maar het voorafgaande was van dusdanige kwaliteit en boeiend dat het niet erg was, slechts een beetje jammer. Een aantal tegenstrijdigheden dus maar al bij al zeer zeker niet teleurstellend. Zoals bij ieder boek van Karin Rose is het een heerlijke dikke pil (uitgezonderd ‘Wreed weerzien’) die garant staat voor vele uren leesplezier. Als extraatje in dit boek het bonusverhaal ‘Verbroken stilte’. In mei 2015 verschijnt haar volgende boek ‘Over de schreef’, iets om weer naar uit te kijken.