Het ultieme feelgoodgevoel!

Gewend om in het middelpunt van de belangstelling te staan is Roxy, Roxanne Renkema, gewend dat de wereld om haar draait. Ze leeft de droom van veel jonge meiden, heeft een relatie met de succesvolle en begeerde Jay en voor de buitenwereld zijn zij hét droomkoppel. Als leadzangeres van de band Surrender to Expectations staat Roxy altijd en overal in de belangstelling. Het is glitter en glamour wat de klok slaat en alle camera’s staan op haar gericht, de druk om te presteren is dan ook altijd enorm. Roxy heeft niet veel vrienden, in deze wereld is dat ook een zeldzaam iets. Wanneer haar allerbeste vriendin komt te overlijden is ze dan ook overmand door verdriet en dat zorgt dat Roxy al heel snel de weg kwijt is. Dit is de druppel, ze slaat door in haar gedrag en moet hoognodig een halt worden toegeroepen en op adem komen. Roxy zit muurvast in haar emoties. Maar dat kan niet als je continu in de schijnwerpers staat.


Ze is al tien jaar niet meer thuis geweest, het kwam er gewoon niet van en eerlijk gezegd had ze die behoefte ook niet. Die kneuterigheid daar op het platteland heeft haar altijd al benauwd. Nee, Roxy moest en zou de wereld veroveren. En zie haar nu…….wereldberoemd maar totaal de weg kwijt, niemand die ze echt kan vertrouwen en van haar zelfbeeld is ook niet veel meer over. Ze kan nu eigenlijk maar een ding doen en dat is terug naar de plek waar alles is begonnen, terug naar huis.

Wanneer je een boek leest en je moet op de vierde pagina al hardop lachen om de droge en gevatte humor dan ligt de lat wel heel erg hoog voor de rest van de 476 pagina’s. Kan dit zo blijven doorgaan? Jonkman neemt je mee in de wereld van de Rock&Roll waarin een nuchtere Hollandse meid is beland. Roxy kent alle facetten van dit snelle wereldje en ze is niet snel meer van iets onder de indruk. Wél is ze gewend om op haar wenken bediend te worden, geld in overvloed te hebben en zich nergens écht zorgen over te hoeven maken. Maar het overlijden van haar vriendin zet alles op z’n kop. Letterlijk. De druk van de pers, het management, de lastige journalisten, de fans, de drugs……het is ineens allemaal teveel. Ze moet weg van dit alles en juist die ene plek die ze al tien jaar met succes heeft weten te vermijden lijkt aangewezen om tot rust te komen. Roxy gaat terug naar huis, terug naar Nederland én terug naar de reden van haar vertrek.

Je wordt aangenaam verrast door de bijzonder prettige schrijfstijl van Jonkman, je zit meteen goed in het verhaal en wegleggen gaat maar moeilijk. Jonkmans manier van schrijven is ontwapenend en puur. Het eerste wat opvalt is haar gevoel voor humor. Met hele simpele dingen en opmerkingen weet ze al een glimlach tevoorschijn te toveren. Doordat de personages levensecht zijn neergezet, met oprechte emoties en reacties, blijf je genieten én lachen om dit verhaal. De interacties tussen bepaalde karakters zie je zo voor je, je hoort de zussen bekvechten en de teleurstelling van anderen is voelbaar. Roxy’s strijd met haar gevoelens is goed en menselijk weergegeven. Het succes heeft zijn sporen achtergelaten maar het verdriet heeft haar nu in haar macht en vertroebelt haar inschattingsvermogen en realiteitszin. Wanneer blijkt dat Roxy zich niet kan losmaken van haar gewoonten, maakt ze hernieuwd kennis met de Hollandse nuchterheid van haar familie en vrienden. En dat doet zeer, dat is moeilijk. Maar dat is wel wat Roxy nodig heeft om weer tot zichzelf te komen. Wat beschrijft Jonkman dat proces goed en realistisch!

Het boek is in vijf delen opgedeeld en de opzet is dusdanig dat je langzaamaan heel goed zicht krijgt over het hoe, wat en waarom van alle betrokkenen. Roxy heeft dan wellicht de hoofdrol maar de anderen doen niet voor haar onder. De sterke rol van haar ouders is erg mooi neergezet en het nuchtere van Arno en de rest van de familie blijkt precies de juiste schop onder de kont. Jonkman doet dat sowieso heel erg goed, het combineren van herkenbare emoties en het typisch Hollands redeneren op bepaalde situaties, heerlijk die nuchterheid! Gevolg is dat daar dus bijzonder vertederende en ook komische interacties ontstaan terwijl ze in de basis zijn ontstaan door verdriet en teleurstelling. En die combinatie zorgt precies voor het juiste recept voor het ultieme feelgood-gevoel!

‘Helemaal het einde’ is ontwapenend, grappig en emotioneel beladen. Het is een lekker dik boek, had nog meer gemogen hoor, maar toch is het in no time uit. De dialogen zijn vlot en je ziet het allemaal zonder problemen zo voor je neus afspelen. Door de beeldende schrijfstijl gaat dat vanzelf, je hoeft daar geen enkele moeite voor te doen. Jonkman kan zich met een gerust hart nestelen in dit feelgoodgenre, haar spitsvondigheid en gevoel voor realisme zijn met een flinke dosis romantiek en humor goed in balans. Ik houd ervan!

4 dikke sterren, welverdiend hoor!