Waanzin en spanning op z'n best!

Mikayla was een gelukkig en tevreden mens. Met echtgenoot Steve en de kinderen had ze alles wat haar hartje begeerde. Wanneer ze het nieuws krijgt dat Steve zelfmoord heeft gepleegd stort haar wereld in. Na het eerste verdriet volgt de verbazing, Steve bleek een huis te hebben in het Canadese Rocky Roads en heeft dat aan Mikayla nagelaten. Een huis in Canada? Mikayla is met stomheid geslagen. De vragen stapelen zich op en op zoek naar antwoorden vertrekt ze met de kinderen naar Canada. De eenzaamheid die ze in Canada voelt kan nooit zo erg zijn als in Amsterdam, toch?

Eenmaal in Rocky Roads verbaast ze zich over het desolate plaatsje, afgesloten van de bewoonde wereld en volledig zelfredzaam. Omringd door prachtig natuurschoon en vooral veel water woont een hechte gemeenschap met bewoners die Steve beter hebben gekend dan zijzelf, dat wordt al snel duidelijk. Haar nieuwsgierigheid is gewekt en neemt de overhand, ze is niet voor niets journaliste. Wellicht kan ze in Rocky Roads opnieuw beginnen, misschien dat het haar lukt om haar roman te schrijven als ze eenmaal gesetteld is en ze antwoorden op haar vragen heeft. Mikayla heeft inmiddels zoveel vragen dat ze links en rechts gaat informeren. Niet alle bewoners zijn hiervan gediend en kunnen geen waardering voor haar nieuwsgierigheid opbrengen. Al snel merkt Mikayla dat er dingen zijn die niet kloppen. Er gebeuren dingen die niet rijmen met haar gevoel, er zijn zaken uit het verleden die haar belangstelling wekken en vervolgens haar argwaan aanwakkeren. Iedereen lijkt wel heel erg zijn best te doen iets te verbergen, of is ze nu gek aan het worden? Het stadje heeft blijkbaar geheimen die moeilijk te doorgronden zijn. Wat had Steve hier te zoeken, waarom had hij hier een huis, wat was zijn rol in deze hechte gemeenschap waar iedereen alles van elkaar lijkt te weten? Waarom krijgt Mikayla geen voet aan de grond wanneer ze haar vragen stelt?

Wanneer buurvrouw Sally uit de school klapt en Mikayla ineens een verband gaat zien met een aantal gebeurtenissen stapt ze op lange tenen. Ze vraagt om hulp maar stuit op weerstand en krijgt zelfs te maken met bedreigingen aan het adres van haar en de kinderen. Toch laat ze zich niet weerhouden, misschien dat ze dat beter wel zou kunnen doen……. Want daar zit ze dan, op twee uur varen van het dichtstbijzijnde vasteland…helemaal alleen. Wie is te vertrouwen maar vooral, wie niet?

‘Het wordt beter, slechter kan namelijk niet.’

Conclusie
‘Wauw’, dat is de eerste reactie na het dichtslaan van dit boek. De tweede reactie is niet veel anders. Wát een plot, wát een verhaal! In de sfeer van Twin Peaks, maar dan nog beklemmender, heeft Van Houten een meer dan benauwende pageturner geschreven. Meer nog dan in ‘Doodstil’ pakt ze de psychologische effecten aan die de hoofdpersonages ondergaan. Vol mysterie, hysterie, jaloezie en achterdocht is dit verhaal doordrenkt van verdenkingen en een geladen spanning. Van Houten zet je diverse keren op de verkeerde voet. Ze bouwt spanning in op momenten waar je die niet verwacht en bij personages waarbij je het niet had gedacht. Misselijkmakende karaktertrekjes zorgen ervoor dat je zelfs boos wordt op bepaalde figuren. Heel overtuigend geschreven, heel bizar en gedetailleerd. Je begeeft je aan de waterkant van Rocky Roads, het is muisstil en je voelt de optrekkende mist aan je enkels staan. Zo levensecht beschrijft Van Houten de sfeer, om de kriebels van te krijgen.

Alle personages hebben een beduidende rol in het verhaal. Ook waar je het niet verwacht. Sommigen lijken sympathiek en daar vergis je je dus gruwelijk in. Niets en niemand is wat lijkt te zijn, dat aspect heeft Van Houten heel sterk toegepast. Zo sterk zelfs dat je vermoedens gaat ontwikkelen die helemaal niet terecht zijn en dingen niet ziet aankomen. Het verrassingseffect is dan ook heel groot. In het begin lijkt het verhaal wel spannend en een bepaalde richting uit te gaan, maar wat er dan komt was echt niet te voorspellen. Als vuurwerk knallen de laatste hoofdstukken op je af, de ene na de andere verrassing komt je tegemoet en dan die plot! Waanzinnig goed gevonden!

Wat opviel was de subtiele humor die ze heeft verwerkt in een overwegend bloedstollend verhaal. Geinige woordgrapjes die je wellicht ontgaan door de spanning, goed opletten dus. Dat Van Houten akelige spanning kan creëren weten we uit Doodstil al. Dat zij ook een auteur blijkt te zijn die spanning en erotiek kan combineren en daarmee klasse blijft behouden mag ook worden gezegd. Erotiek gaat Van Houten niet uit de weg maar ze beheerst wel de kunst deze functioneel en classy te houden, het hoort daardoor in de opbouw van dit verhaal. Geen seks om de seks maar om het verhaal te versterken, om situaties nog meer spanning te geven. Heel sjiek! Een compliment dus voor de romantische inslag van het verhaal. ‘Het vervloekte huis’ zal ook de lezers van b.v. Karen Rose en Karin Slaughter zeer aanspreken. De meer dan prettige schrijfstijl met een uniek verhaal benadert een combinatie tussen deze twee grootheden: mysterieus, akelig, sexy en spannend. En dat van eigen bodem! Het leest heerlijk weg en het boek is dan, helaas, ook zo uit.

Van Houten mag zich echt wel meten als hoogvlieger in thrillerland, zoveel is zeker! Op naar de volgende thriller graag!

Vijf sterren, dik verdiend!