Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Om paranoia van te worden

Dagelijks forenst Zoë van zone 4 naar zone 1 in Londen naar het makelaarskantoor Hallow & Reed waar ze werkt. Onder– en bovengronds is ze elke dag een uur onderweg naar haar werk en weer naar huis. Zoals iedereen heeft ze ongemerkt een ritme ontwikkeld in haar leven. Een vaste wandelroute, een goedemorgen tegen de straatartiest, de voorkeur voor een wagon in de ondergrondse en het lezen van haar favoriete krant. Op een doodnormale dag is ze op weg naar haar werk en zit ze op haar voorkeursplek in de trein, net als altijd. Ineens valt haar oog op een advertentie op een foto in The London Gazette. Niet zomaar een foto, nee…..ze herkent zichzelf! En dat is nog niet het ergste, deze staat bij een seksrubriek mét telefoonnummer en website. Zoë weet zeker dat het haar foto is, ondanks dat anderen er later wat lacherig over doen en wegwuiven als ‘het is vast iemand die op je lijkt’. Toch zit het haar niet lekker, reageert ze nu dan zo overdreven? ‘Dat ben ik toch!?’.


Zoë komt in contact met Kelly Swift, agente bij de Dip Squad van de ondergrondse. Kelly is allerminst gelukkig in haar functie en wil terug naar de actieve en serieuze tak van het politiewerk en niet het oppakken van zakkenrollertjes zoals ze nu doet. Maar Kelly doet niets halfbakken dus ook dit doet ze met overtuiging, in de hoop dat het haar voldoende krediet oplevert voor een stap in de goede richting. Want dat ze het verknald heeft is haar wel duidelijk. Dat dat komt omdat ze in het verleden iets traumatisch heeft meegemaakt. Het verhaal van Zoë neemt ze dan ook heel serieus omdat ze de emoties en het onbegrip herkent en legt de zaak voor bij haar leidinggevende. Wendy kan het niet loslaten en ziet net als Zoë een verband wanneer er een vrouw vermoord wordt gevonden, ook haar foto stond in The London Gazette. De vraag is nu hoe ze de foto’s moeten inschatten. Is er sprake van een slechte grap of puur toeval? Zoë voelt zich niet meer veilig en bekeken. Overal en altijd……

Een bijzonder vlotte schrijfstijl met aansprekende personages en beklemmende situaties. Wat wil een thrillerliefhebber nog meer? Er valt verder niet veel te wensen over want in ‘Ik zie jou’ is dit allemaal aanwezig. Een continu aanwezige spanning, je ontwikkelt zelfs een bepaalde achterdocht richting de personages, ook ten opzichte van Zoë! Hoe gek wil je het hebben? MacKintosh speelt met de lezer, moedigt je paranoïde gevoelens aan en voert dat geleidelijk aan steeds verder op. En datzelfde doet ze ook met Zoë. Je weet dat er iets onheilspellends staat te gebeuren, maar wát dat dan precies is blijft vooralsnog een raadsel. MacKintosh stopt elke keer net op dat moment dat je denkt ‘kip ik heb je!’….mooi niet dus. De plot is dan ook zeer verrassend en ik zat totaal in de verkeerde hoek qua verdenking. En wat is dat gaaf, om geen gelijk te hebben als het aankomt op het vinden van de dader(s)! Dat maakt een thriller extra speciaal. Missie volbracht dus!

Wat ook van grote meerwaarde is dat Zoë door haar gevoelens en achterdocht zich steeds meer in een cocon begeeft. Haar theorie vindt thuis geen gehoor en dus staat ze alleen in haar gevoel. Pas wanneer een buitenstaander haar aanhoort en Zoë het idee heeft daar iets mee te kunnen raakt het verhaal in een stroomversnelling. Niemand is meer veilig voor haar achterdocht, situaties die niets voorstellen liggen ineens onder een vergrootglas en emoties worden gigantisch uitvergroot met desastreuze gevolgen. Zoë heeft haar verstand nog maar nauwelijks onder controle en wat wordt dat overtuigend gebracht! Het geheel wordt een obsessie en het kan nóg erger.
MacKintosh vreet zich in je gedachten en voert de spanning behoorlijk op. Niet tenenkrommend maar continu sta je onder spanning en dat is niet alleen akelig maar ook vermoeiend (in de positieve zin dan). Dit is wat je noemt een psychologische thriller die je ook nog eens bewust maakt van het ingeslopen automatische in je leven, in dat van jou, in dat van mij, in dat van iedereen. Wie ziet jou? En heb jij dat in de gaten?

Het mag gezegd worden dat toen het boek hier op de mat viel, en ik wist dat het zou komen, het begeleidend briefje me werkelijk waar kippenvel bezorgde. Dat gevoel ging ook meteen in de mail richting de uitgever, wát een akelig echt en persoonlijk #ikziejouoveral bericht……hoezo houden je contactpersonen bij De Fontein je in de gaten? Zelfs als blogger/recensent ben je niet veilig en word je gezien. Daar ben je je nooit zo van bewust, je denkt daar dus nooit over na…….en dát is nu precies de clou van dit verhaal. Dat beklemmende gevoel teistert je vanaf het begin en laat je niet meer los, op geen enkel moment in het gehele verhaal. MacKintosh heeft zichzelf ten opzichte van 'Mea Culpa'(ook goed!!) zwaar overtroffen met deze psychologisch doordrenkte thriller. Vooral het gevoel dat blijft nazinderen maakt #ikziejou bijzonder.

‘Ik zie jou’ valt in een categorie ‘akelig goed’, vanaf het moment van ontvangst eigenlijk al, en verdient oprecht vijf sterren.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Patrice van Trigt