Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Bijzonder verhaal.

Eli’s verhaal speelt zich af in de jaren ‘80 en ‘90 in Brisbane, Australië. Hij groeit op in een omgeving waar problemen niet eens meer opvallen. Met alle goede bedoelingen, en dan vooral erg naïef, was het moeders bedoeling haar jongens een beter leven te bieden. En dus gaat ze met haar vriend de drugsscene in. Dit soort houden van werkt niet en dus probeert Eli met zijn broer Gus er maar het beste van te maken, maar twee knulletjes met ieder een (te) oude ziel, gevormd door hun omgeving en weigerend hun dromen en idealen op te geven, hoe kunnen zij nou tegen de elementen in gaan en een verschil maken? De twee zijn in veel opzichten elkaars tegenpolen maar hebben elkaar wel nodig, op anderen kunnen ze, zo blijkt wel, niet rekenen. Het enige dat Eli wil is opgroeien tot een goed persoon, hij wil journalist worden want hij is verbaal erg sterk. Maar hoe doe je dat in een omgeving zoals deze, met een bekende crimineel als oppas waarmee je feitelijk gezien een betere band hebt dan met je eigen ouders? Tussen al het geweld dat zich letterlijk aan je opdringt en waaraan geen ontkomen lijkt? Wanneer het fout loopt thuis en moeder achter de tralies komt zijn de jongens ineens overgeleverd aan hun biologische vader die de fles als zijn beste vriend beschouwt. Zit de jongens dan helemaal niets mee?

Want dat geweld, de omgeving waarin geen enkel kind zou moeten opgroeien is behoorlijk intens. Je merkt dat moeder echt wel de intentie heeft om voor de kinderen een beter leven te creëren maar ze maakt alleen maar slechte keuzes en die hebben weer gevolgen. De jongens zijn daarvan de dupe, zo gaat het nu eenmaal, dat schuldgevoel voel je door het boek heen. Alsof Eli en Gus nog niet genoeg te verduren krijgen. Slim lijkt de enige constante factor en neemt een haast ouderlijke rol op zich. Dat maakte wel indruk want weg zijn je vooroordelen… Maar dan zitten ze ineens met hun vader opgescheept. Kan het nog erger?

Meestal lees je dit soort verhalen die zich in Amerika afspelen. Wat een welkome afwisseling om een roman te lezen die gaat over de achterbuurten in Australië. Dat geeft het geheel een minder pompeus en gedwongen gevoel. Dalton brengt alles heel natuurlijk, zonder overdrijven en daarmee authentiek. Jongen verslindt heelal is een bijzonder debuut dat enorme indruk heeft gemaakt, bij mij wel. Ondanks dat het verhaal luchtig is geschreven is het met vlagen wel pittig en overweldigend. De schrijfstijl van Dalton is bijzonder. Hij maakt veel gebruik van mooie volzinnen en beeldspraak. Maar ook plaatst hij regeltjes of woorden waarbij je geen idee hebt wat je daar mee moet. Wonderlijk genoeg komen die rariteiten later terug en warempel, ze passen nog in het verhaal ook. Heel apart. De gedetailleerde sfeerschetsen maken vervolgens dat je je met vlagen ter plaatse waant en alles tot leven komt. Bijzonder ook aan dit verhaal is dat je zonder inleiding of proloog meteen midden in het leven van Eli en Gus valt. Alsof je door een deur stapt en ineens in de woonkamer staat, of bij Eli en Slim in de auto en het leven gaat delen met de hoofdpersonages. Is het daarom dat het verhaal zo binnenkomt? Eli en Gus doen je hart smelten, de band met Slim is erg innemend en vertederend.

Ondanks dat het verhaal me enorm pakte duurde het soms te lang. Trent Dalton neigt soms naar proza om er even in te blijven hangen waardoor het verhaal gevoelsmatig gerekt wordt. Het past allemaal wel in het geheel en het klopt ook wel met de manier van vertellen maar wanneer zoiets zich geregeld herhaalt wordt het een valkuil(tje). Gelukkig was het boek overtuigend en krachtig genoeg om dat gevoel te parkeren maar zo heel nu en dan was ik de draad van het verhaal wel even kwijt. En aangezien het een dik boek is was het soms even terugbladeren want iets missen, dat wil je dan ook weer niet. Jongen verslindt heelal is als een fascinerende film waarbij het met je ogen knipperen al een stukje gemist oplevert. Dus boek pakken, is boek lezen en bordje ‘niet storen’ ophangen.

Voor deze roman gaat de regel ‘een beetje vreemd maar wel lekker’ bijzonder goed op. Beter kan ik het niet omschrijven want niet eerder las ik een roman als deze. En dat is dan weer positief.

Graag geef ik Eli en de zijnen vier mooie sterren. Een bijzonder boek, dat is het!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Patrice van Trigt