Onderling gekonkel en nijd, heerlijk!

Al jaren ambieert hij deze post en Morten is nu precies waar hij wil zijn, hij is premier van Nederland. Maar in plaats van in een feeststemming te zijn is hij is overmand door verdriet over de dood van zijn rechterhand en minnares Evelien. Vastberaden om de dader te vinden vertroebeld zijn politieke blik en daar maken zijn rivalen grif gebruik van. Hierdoor ontstaat er een continue aanwezige strijd, de rivaliteit lijkt een nog grotere rol te spelen dan voorheen. Ook thuis loopt het niet zoals zou moeten. De achterdocht ten aanzien van Evelien legde al een bom onder zijn huwelijk met Esther en daar heeft Morten zijn handen aan vol. Maar er moet ook geregeerd worden, dat ziet hij ook wel in. Omringd door zijn partijleden weet hij er vervolgens een aantal omstreden wetsvoorstellen doorheen te krijgen.

Wanneer een van zijn spraakmakende paradepaardjes dreigt te mislukken doordat er onverwacht doden vallen ontstaat er intern enorm veel onrust. Morten kan dit niet gebruiken want een groot deel van zijn aandacht wordt opgeslorpt door project ´Karma´, iets waar zijn fractievoorzitter Mo Limam enorm veel moeite mee heeft. ´Karma´ vertegenwoordigd een onderdeel in de nieuwe aanpak tegen de zogenaamde Syrië-gangers die IS helpen hun doel te bereiken. Morten is voor harde aanpak en krijgt ook internationaal bijval. Voor Mo ligt dit erg gevoelig want ondanks zijn afkeer voor IS dringt dit alles door tot achter zijn eigen voordeur, iets wat hij niet had voorzien en wat hem verscheurt. Kan hij de politieke belangen prioriteit geven boven zijn persoonlijke?

Marijn Flanders is sinds de dood van Evelien totaal onverwacht gevraagd door Morten om zijn nieuwe spindoctor te worden. Dit geeft haar dé ultieme positie om verder te werken aan haar boek, ze is overtuigd dat ze de landelijke politiek op haar grondvesten kan laten trillen. Ze zit overal bovenop, hoort en ziet dingen die echt binnen de veilige muren moeten blijven. Marijn heeft echter heel andere plannen met deze informatie maar moet heel voorzichtig te werk gaan, ze mag geen achterdocht wekken. En dan vraagt Morten haar ook nog eens om bij hem in te trekken in het Catshuis. Waarom vraagt hij dit?

In dit tweede deel van de Morten trilogie is veel aandacht voor de persoonlijke levens van Morten en Mo. De problemen die de twee mannen moeten zien op te lossen zijn echter onlosmakelijk met hun werk verbonden, het een is het gevolg van het ander. Het is ieder voor zich, tegen elkaar, een zwaar politiek gevecht. Het nationaal belang staat voorop maar het wordt beiden niet gemakkelijk gemaakt door wat er thuis speelt. De balans is op een gegeven moment volledig zoek terwijl de focus op de politiek zou moeten liggen. Er ontstaat een situatie van schijnveiligheid en achterdocht, het creatief omgaan met de waarheid zorgt voor meer en meer intriges. Morten is en blijft zijn eigenzinnige zelf en ook dat zet kwaad bloed.

Een steeds grotere rol is weggelegd voor Marijn. Deze neemt steeds vastere vormen aan, daar is nog wel het een en ander te verwachten, de lijntjes zijn al uitgezet. Zij heeft zich, min of meer per toeval, genesteld in de kern van de partij en heeft een rol toebedeeld gekregen die nu wel heel handig uitkomt. Haar vastberadenheid om iedereen te doen verbazen is duidelijk voelbaar. Haar boek zal schokkend zijn. Is zij wellicht de ‘M’ van het derde en afsluitende deel in deze trilogie of toch een nog onbekende en duistere andere 'M'? Er is nog zoveel wat er kan gaan gebeuren, het spelletje is nog lang niet uitgespeeld, zoveel is inmiddels wel duidelijk.

De auteurs zijn er in geslaagd om de mens achter de politiek te laten zien, de valkuilen die het regeren met zich meebrengt in beeld te brengen en de spanning vast te houden die in het eerste deel ook al duidelijk aanwezig was. Niemand is te vertrouwen en er is niemand die elkaar vertrouwd, hét succesvol ingrediënt als het op politiek gekonkel aankomt. Iets wat ongekend fascineert en wederom subliem is verwoord. Wat opvalt in dit deel is dat de persoonlijke druk enorm is, maar de werkgerelateerde prestatiedruk nóg meer.
De machtsbeluste Morten blijft intrigeren maar Mo maakt duidelijk een opmars in dit tweede deel. Van zijn bescheiden rol is nog maar weinig over, hij profileert zichzelf als een sterk politicus, hij gaat zelfs tegen Morten in. Iets wat niet in dank wordt afgenomen en hem in een moeilijke positie plaatst. De gezinssituaties worden menselijk neergezet, als lezer kan je je in de dilemma’s verplaatsen, politici blijken uiteindelijk ook maar gewone mensen met alledaagse beslommeringen. De verantwoordelijkheid om een land te regeren, elkaar te overtuigen van individuele ideeën en deze tot uitvoering te brengen om een natie er beter uit te laten komen is boeiend. Geen enkel moment wordt de lezer ondergedompeld in moeilijke of eindeloze politieke dialogen, iets wat dus zorgt voor een heerlijk, fascinerend boek.

‘Mo’ is zo niet nóg beter dan ‘Morten’ .