Gevoelsmatig mis je nog het e.e.a.

Sara is nog steeds niet terecht en de zorgen om haar welzijn zijn groot. Intussen is Benissa met gevaar voor eigen leven bezig met een reddingsoperatie. Wanneer hier een explosieve wending plaatsvindt lijkt het relatief goed af te lopen maar schijn bedriegt. Intussen lijkt de opdrachtgever van deze klus, de Duke, de aandacht van justitie te trekken en hij ruikt onraad. Door een domme actie zet hij alles op losse schroeven en zit er maar een ding op: vluchten. Benissa krijgt te maken met nieuwsgierige politieagenten en moet maken dat ze onder de radar komt. Sara bedenkt een plan en neemt hiermee een enorm risico. Ze meent geen keuze te hebben want ze dankt haar leven aan deze bijzondere vrouw. Toch weet het verleden van Benissa haar weer in te halen, in de persoon van Naomi doemt het kwaad weer op. Deze getraumatiseerde jonge vrouw heeft iets vreselijks gemeen met Benissa, alleen staan ze nu recht tegenover elkaar. Wie heeft de langste adem?

Het tweede boek, Benissa, eindigde in een actiescène, bloedstollend spannend. Dit derde deel gaat precies verder daar waar het vorige is geëindigd, namelijk in die ene desbetreffende scène. Eindelijk kom je nu te weten hoe dat spannende moment tot een einde komt en wat er staat te gebeuren met de ontvoerde Sara, die in het eerste deel al in handen viel van twee brute Tsjetsjenen. Deze twee werkten in opdracht van een nietsontziende concurrent van Sara’s vader die uit is op het octrooi voor een belangrijk Alzheimermedicijn dat is ontwikkeld door Sara en een aantal wetenschappers. Benissa is een bijzondere verschijning. Een zwaar getraumatiseerde kindsoldaat die door PTSS het goede niet altijd van het kwade kan scheiden. Gelukkig heeft ze Frank ontmoet, hij is gespecialiseerd psycholoog en hij heeft haar in het verleden al vaker behoed voor misstappen. Zo ook nu en Benissa staat nu aan de goede kant van de lijn. En ze hebben haar expertise hard nodig.

De eerste twee delen in deze trilogie waren verpletterend en de verwachting was dan ook hoog gespannen voor dit afsluitende deel. Naomi zou de knallende derde zijn. Wellicht waren de verwachtingen te hoog gespannen maar dit deel heeft het gevoelsmatig niet waargemaakt. Je kunt duidelijk merken dat er opgegooide verhaallijnen in Sara en Benissa nu niet of nauwelijks aan bod komen. Het boek heet dan wel Naomi maar de rol van dit personage is echt minimaal. Het benadert bij lange na niet de suspense van zijn voorgangers. De opgebouwde verhaallijn rondom Lucee is nauwelijks tot bloei gekomen terwijl juist daar de verwachting zo hoog van was gezien haar band met Benissa. Ook de intriges rondom Naomi, Troy en de Duke worden niet geheel naar verwachting afgerond maar dat geldt voor meerdere personages. Je vraagt je af wat er met hen gebeurt of waar ze zijn gebleven. Dat komt omdat Le Bon met de eerste twee delen de lat zo hoog had liggen en alles gevoelsmatig veel breder had uitgewerkt. Nu voelt het aan alsof daar geen ruimte voor was en alles in het derde deel moest worden afgerond en dus mis je zaken én spanning. De komst van een onverwacht familielid van Sara lijkt nu bijvoorbeeld totaal overbodig te zijn, het vervult eigenlijk geen belangrijke rol. Ze is spoorloos verdwenen zonder te zijn ontvoerd, ze komt niet meer voor in het verhaal. Zo jammer want ook hier was veel nieuwsgierigheid naar.

Le Bon schrijft grandioos goed, dat staat buiten kijf. Hij weet zaken heel filmisch en gedetailleerd te omschrijven. Met Sara en Benissa heeft hij menig lezer van de stoel geblazen, hier niet anders. Maar helaas is dat met Naomi niet het geval. Het blijft een goed geschreven boek met een sluitende afronding rondom Sara en gedeeltelijk rond Benissa maar gevoelsmatig mis je enorm veel aan het verhaal en is het geheel te snel afgerond. En dat is jammer. Een tip: ga het gewoon zelf ervaren en begin dan bij knaller Sara.