Spraakmakende rode draad! Veelbelovend debuut.

Wat bijzonder jammer is dat de eerste flaptekst van dit boek zoveel leads weggeeft dat een samenvatting schrijven eigenlijk onnodig is. Jammer. Gelukkig blijkt dit later met de tweede druk te zijn aangepast. Het verhaal dat Grimberg heeft geschreven is een bijzonder verhaal te noemen. Het is actueel, confronterend en zelfs beangstigend. Ouders met (jonge) kinderen dromen hun ergste nachtmerries door het woord loverboy. Hoe ga je daar dan mee om als het werkelijk op je pad komt? De ouders van Sofie zijn nogal met zichzelf bezig en daarom is het niet meteen duidelijk wat er met haar aan de hand is. Broer Bram daarentegen is er kapot van, maar waarom dat zo is een van de vele vragen, de jongen is zo gesloten als een oester.

De twee agentes, de een ervaren en de ander beginneling, vullen elkaar op alle vlakken goed aan. De een impulsief en emotioneel, de ander relativerend en pragmatisch. Waarom ze zo zijn komt mooi aan bod en geeft de twee personages precies genoeg verdieping voor dit verhaal. De manier waarop de twee rechercheurs de feiten aan elkaar verbinden, wordt bevestigd door toevalligheden en intuïtie. Hoe Inge in haar werk staat is heel bijzonder te noemen, zeker niet alledaags. Liesbeth heeft daar aanvankelijk wat moeite mee maar schikt zich wonderbaarlijk snel, om de zaak opgelost te krijgen is alles geoorloofd zal haar gedachte zijn. Voor de nuchtere lezers onder ons kan het even schakelen zijn. Zelf vond ik het wel goed gevonden maar het is niet nieuw in politiethrillers. Wat bijzonder goed uit de verf kwam was het loverboyverhaal. Grimberg heeft dat heimelijk een rol gegeven maar de aanwezigheid van het feit dát het een loverboy betreft gaat met je aan de haal.

De spanning is subtiel maar consistent en kent een piek richting de plot. Het verhaal is mooi opgebouwd, beeldend geschreven maar smaakt naar meer. De cursieve teksten vanuit het perspectief van een angstig persoon doen de spanning toenemen, hier heerst een drukkende sfeer waar je het met vlagen benauwd van zou kunnen krijgen. Mooi afgewisseld toegepast op de juiste momenten in het verhaal.

Aan het eind van het boek, na het einde van het verhaal, geeft Grimberg uitleg over de totstandkoming van dit verhaal. Bijzonder om te lezen. Verhalen die tot leven komen op papier op basis van waargebeurde zaken zijn extra intrigerend. Je kunt het tegenwoordig ook zo gek niet meer bedenken of het is wel waar, we leven in een rare wereld. Daarom was het feit dat de ouders van Sofie zo ver van het meisje afstaan ook wat moeilijk te geloven. In deze tijd, waar bedreigingen via social media zo dichtbij komen, zouden de valkuilen die de media met zich meebrengen, alle ouders scherp moeten houden. Maar dat is misschien een illusie en blijkt in de praktijk vaak niet zo te zijn. Hoe dan ook, het gebrek aan emoties daar was wat moeilijk aannemelijk. Toch rondt de uitleg van Grimberg het verhaal mooi af. Het geeft geen antwoorden op openstaande vragen maar geeft wel de gruwelijke werkelijkheid weer, zowel die in boekvorm als in real life. En dat is goed gedaan.

De overtuigende manier van schrijven en de bijzondere personages maken ‘Niemand die me ziet’, die titel is treffend gekozen, tot een zeer aangename leeservaring. Dit debuut is beklemmend, triest en kan een eyeopener zijn. Zo is het verhaal ook bedoeld, afgaand op het slotwoord van de auteur.

3 mooie sterren, een veelbelovend debuut!