Bijna terug op oud niveau!

Drie jonge vrouwen zijn een doorn in het oog van hun uitkeringsconsulente Anne-Line. Zij ergert zich werkelijk dood aan het gebrek van animo en de vanzelfsprekendheid die de jonge vrouwen uitdragen en besluit hen eens kennis te laten maken met haar visie op dit alles. Anne-Line zal hen eens haarfijn en persoonlijk informeren over hoe het maatschappelijk stelsel in elkaar steekt en wat zij doet met nietsnutten zoals Denise en Michelle.



Het team van Carl Mørck staat nog steeds zwaar onder druk. Onder in de kelder van het hoofdkantoor van politie moet zijn afdeling zich keer op keer nuttig bewijzen en dat hangt hem de keel uit. Ze doen goed werk en hij is ervan overtuigd dat afdeling Q van grote meerwaarde is voor het oplossen van oude, onopgeloste zaken. Zo heel nu en dan stuiten ze op een zaak die zich tot in het heden doortrekt. En ook nu krijgen ze daarmee te maken. De moord op Stephanie Gundersen, uit 2004, lijkt erg veel overeenkomsten te hebben met de moord op Rigmar Zimmerman die recent heeft plaatsgevonden. Carl wordt daar door een oud-collega op gewezen maar dat vraagt wel om samenwerking met het onderzoeksteam dat zich bezighoudt met de zaak Zimmerman. Carl besluit dat het tijd is om op zijn strepen te gaan staan en stelt een ultimatum. En dat blijkt achteraf maar goed ook. Want het is niet alleen zaak dat de afdeling serieus genomen wordt maar ook dat zijn personeelsleden de erkenning krijgen die zij verdienen. En op dit moment betreft het Rose die alle hulp nodig heeft die beschikbaar is.

We zijn aangekomen in deel zeven van de meer dan vermakelijke serie Q. Waar de twee laatste delen (Het Marco-effect en De Grenzeloze) toch wel teleurstellend waren m.b.t. de ontwikkeling van de vaste personages, was nu de opluchting groot dat Adler-Olsen daar meer en intensiever aandacht aan heeft besteed. Rose, teamlid van afdeling Q, krijgt het behoorlijk voor de kiezen en beïnvloedt daarmee een groot deel van het verhaal. Adler-Olsen heeft dat op een totaal onvoorspelbare wijze laten samenvloeien met een nieuwe verhaallijn. Als je niet eerder een deel van deze serie hebt gelezen is ‘Selfies’ wel het juiste boek om dat te gaan doen. Adler-Olsen vat in dit deel summier samen wat er voorheen is gebeurd waardoor je toch een indruk krijgt van het team en het ontstaan hiervan.

De auteur beschikt over een meer dan uitbundige inspiratie en bespreekt in zijn boeken zeer diverse, maatschappelijke, thema’s. In voorgaande delen zijn zaken zoals o.a. mensenhandel, drugs, ontvoering, corruptie en prostitutie aan bod gekomen maar in dit deel verrast hij toch wel om twee uitersten te combineren. Daardoor fascineert dit verhaal weer als vanouds maar weet hij ook de irritatie van een van de hoofdpersonages feilloos aan je over te dragen. Wanneer je emoties uit een verhaal overneemt geeft dat aan dat het bij je binnenkomt en het inlevingsvermogen aanwezig is. Ook al kun je de daden niet goedpraten, de (labiele) emoties van Anne-Line zou je haast begrijpen als je leest waarmee zij te maken krijgt. Het was met vlagen zelfs grappig. Dat heeft Adler-Olsen goed gedaan.

Dit was weer een lekker boek. Met ‘Selfies’ heeft Adler-Olsen het vertrouwen in de serie Q weer lucht gegeven en hopelijk zet die lijn door. Waar vooral nieuwsgierigheid naar is nu is hoe het afloopt met Rose en vooral wat de mysterieuze Assad allemaal nog in petto heeft. Na zeven delen weten we eigenlijk nog steeds niet veel over deze bijzondere man. Het team van afdeling Q is allesbehalve doorsnee en daar heeft Adler-Olsen een gouden formule te pakken maar de kunst is wel om zijn lezers te blijven fascineren. ‘Selfies’ is een goede herstart, maar dat is persoonlijk natuurlijk, en intrigeert weer als vanouds. De vlotte schrijfstijl, het op het goede moment wisselen van perspectief en de teruggekeerde (galgen)humor maken deel zeven tot een verrassend origineel verhaal. Nu de spanning nog wat scherper aanzetten en op naar deel acht.

4 sterren, Jussi Adler-Olsen is weer terug!