Opnieuw een lekker boek

De verdwenen vrouw is Marie Teugels, jonge moeder van twee kinderen. Tijdens het hardlopen is ze verdwenen, taal noch teken sindsdien, alleen haar hond -haar grote vriend en altijd bij haar- komt thuis. Meteen is het duidelijk dat er iets goed fout is.

Wanneer Rani na haar verlof weer aan het werk gaat mag ze met een verdwijningszaak aan de slag. Haar voorganger heeft niet echt vooruitgang geboekt met het onderzoek en dus is het aan haar het tij te keren. Zoals altijd richt het onderzoek zich als eerste in de directe omgeving. Hieruit komen wel dingen naar boven maar niets zorgt voor de thuiskomst van Marie. Het onderzoek loopt dood. Dan verdwijnt er weer een vrouw, onderweg naar een etentje met haar nieuwe liefde.

Rani wordt op de proef gesteld want ze vindt de rode draad in deze twee zaken, die er duidelijk is, maar niet. Het vreet aan haar. Daarbij blijft Van Damme een doorn in haar oog. Haar baas haalt het bloed onder haar nagels vandaan en ze kan zich maar amper inhouden hem een veeg uit de pan te geven.

Intussen moet ze wel de zaken zien te leiden én het liefst ook op te lossen. Ook al gaat het privé haar voor de boeg, toch zijn er zorgen. Ditmaal om vriend en collega Nand, die in een nare scheiding verwikkelt is en de wanhoop nabij. Rani doet haar uiterste best hem te steunen waar ze kan. Als er dan ontwikkelingen zijn die ze niet had zien aankomen is ze even danig van slag. Maar daar is tijdens het onderzoek geen ruimte voor. Die twee vrouwen, daar ligt haar prioriteit!
Van Rani weten we inmiddels dat het een licht ontvlambaar persoontje is. De eerdere drie delen hebben dat goed neergezet. Ook nu is dat niet anders. Wat wél anders is, is dat ze nu tijdelijk overgeleverd is aan een hogere macht. Ze is namelijk zwanger van haar eerste kindje van grote liefde Frederik. Zwanger zijn is niet echt iets voor Rani want ze kan niet doen wat ze wil doen en wordt door anderen nu niet als volwaardig behandelt. Dat stoort haar vooral als ze bureaudienst moet gaan draaien. Gelukkig kijkt ze wel uit naar de geboorte van haar eersteling. Haar collega en vriend Bert Simmons wordt peetoom van dit kindje en ook hij kijkt er naar uit. De zes weken zonder Rani zijn dan weer wat minder maar Bert zou Bert niet zijn als ie zich daar niet met een grapje vanaf zou maken.

In dit boek gaat het bij lange na niet alleen over Rani en consorten. Nee, je krijgt luid en duidelijk de verhalen van de twee verdwenen vrouwen te horen. Er is geen ontkomen aan. Beklemmende situaties met akelige scenario’s worden door Carron uitvoerig beschreven. Dit is en blijft een sterke kant van de schrijverskwaliteiten van Carron want akelig zijn ze. De spanning is echt goed neergezet en de angst van de vrouwen is voelbaar.

Echter vallen er wel een aantal dingen op aan ‘Trifla’. Ondanks dat het een ander verhaal betreft dan in de vorige delen heeft het wel heel veel overeenkomsten. Er is telkens het deel waarin we meelezen met Rani privé en het deel Rani aan het werk. Dit is inmiddels een vast gegeven in de boeken van Carron in deze reeks. Daar is niets mis mee natuurlijk want de persoon Rani is meer dan interessant en datzelfde geldt voor haar leven en werk. Maar, het zou jammer zijn dat hiermee de boeken een zekere mate van voorspelbaarheid gaan krijgen. Een zaak, een slechterik, gemopper op Van Damme, en het leventje thuis. Carron beschikt over veel meer dan dat, zoveel is zeker en het is te hopen dat ze dat risico ook durft te nemen. Ze is namelijk creatief en vernieuwend tegelijk en het zou jammer zijn als ze blijft hangen in deze setting en daarmee voorspelbare verhalen gaat schrijven. Trifla was aan de ene kant echt wel origineel maar aan de andere kant bracht het geen vernieuwing.
Verdieping van karakters zou een pré zijn, het politieteam bevat genoeg interessante personen die vast en zeker het een en ander te vertellen hebben of op hun kerfstok. Zo is er nu een grote rol voor Nand weggelegd en dat had echt verder uitgediept kunnen worden. Zijn persoon en leven lenen zich daar bij uitstek voor.

Wat verbaasde was de grote rol voor Nand ten aanzien van Rani. Het was uit de eerdere delen niet eerder opgevallen dat deze vriendschap zo hecht was als nu wordt beweerd. Dat kwam eigenlijk een beetje als donder bij heldere hemel. Carron werkt dat op zich wel weer mooi uit en gaat ook een maatschappelijk probleem niet uit de weg. Ze stelt de onderliggende reden van ‘Trifla’ mooi aan de kaak en deelt hiermee een mooie boodschap uit, complimenten daarvoor! Er ligt immers altijd een onderliggende reden ten grondslag aan het nemen van een dodelijk initiatief. Al helemaal in een goede thriller.
Trifla heeft niet zo verrast als Matsya dat wel deed, gevoelsmatig lijken deze twee ook wel wat op elkaar. Neemt niet weg dat het een goed boek is dat een paar uur heerlijk leesplezier oplevert.
Reikhalzend kijken we uit naar 'Indigo', het volgende deel in deze meer dan interessante en plezierige reeks. 3,5 ster voor Trifla.