IJzersterke verhaallijn

Waar ‘Hoofdzaak’ met een epische scène afsloot en je met een gevoel van “ik wil meer” achterliet begint ‘Voltooid’ met een veelbelovend intro. Er is meteen sprake van een veelbelovende spanning en dit is pas het begin. Het is anderhalf jaar nadat David, Isa’s halfbroer, werd ontmaskerd als de moordenaar in een lugubere zaak die een verbazende, persoonlijke aanleiding kende. Het feit dat het haar broer was, een vriend van veel collega’s in het korps, heeft haar tot in haar ziel gekwetst. Ze verwijt zichzelf het niet te hebben gezien terwijl alles zich allemaal voor haar neus afspeelde. Was haar blinde vlek voor David dan zo groot? Hoe goed is ze als rechercheur als ze dit niet eens heeft gezien? Iedereen kijkt naar haar, weet dat zij “de zus is van” en toch praat niemand erover, althans niet met Isa. Al wat is gebeurd heeft zijn diepe sporen achtergelaten. De zaak destijds heeft ertoe geleid dat ze nu niet als rechercheur werkt maar de politie wel adviseert. De overige tijd is ze werkzaam in het mortuarium als specialist postmortale zorg. Werk dat ze met liefde en toewijding doet. Haar kennis op deze twee vlakken is vaker van grote meerwaarde voor het rechercheteam gebleken en de samenwerking gaat dan ook heel goed.

Isabel Dieudonné is gepassioneerd in alles wat ze doet. Daarom is het ook zo stekend dat de zaak met David, haar halfbroer, haar blijft achtervolgen. Niet in de minste plaats door zichzelf, want loslaten is nogal moeilijk gebleken de afgelopen anderhalf jaar. Ze twijfelt of ze zo’n heftige zaak nu al aankan, is het wel verstandig om ja te zeggen en zich in te zetten voor deze zaak? Toch staat ze meteen op scherp bij de aanblik van het lichaam in het bos. Tentoongesteld met die onmiskenbare boodschap “KLAAR”. Meteen slaat bij Isa het gevoel toe dat dit pas het begin is van iets afschuwelijks. Haar intuïtie neemt het over, haar observatievermogen staat op scherp en ze probeert zich in de gedachtegang van een dader te verplaatsen. Want dat staat zo vast als een huis, ze hebben hier te maken met een afgrijselijke moord, geen twijfel daar. De boodschap voor de vinders laat daarover geen enkel misverstand bestaan. Peter, teamchef en goede vriend, ziet haar ideeën totaal niet zitten. Maar Isabel laat niet los, ze trekt haar eigen plan. Gesteund door haar nieuwe collega Damon gaat ze samen op onderzoek uit. De druk vanuit de politieleiding is voelbaar. Zoeken ze wel in de juiste richting? En dan is daar de volgende boodschap.



Mariska Overman heeft zich met haar debuut ‘Hoofdzaak’ in 2017 op een verbazend overtuigende wijze geïntroduceerd als thrillerauteur. Het nadeel daarvan kan zijn dat voor een tweede boek de lat erg hoog ligt. Net als in haar debuut staat Isa(bel) centraal. Zij is een vrijgevochten denker, intuïtief en met vlagen behoorlijk impulsief. Haar werk als specialist postmortale zorg is allesbehalve gewoon, het werken met overledenen is riskant. Het is een gevoelig onderwerp, mensen praten niet graag over de dood en al helemaal niet over wat er met iemand gebeurt na overlijden. En hoort zoiets wel in thriller? Ja, in dit geval wel. Overman heeft namelijk zoveel kennis op dit vlak, zoveel respect voor de dood en weet dat ook nog eens heel goed te verwoorden én te verwerken in een angstaanjagende verhaallijn. Dit alles zonder een greintje respect te verliezen voor het postmortale. Haar uitzonderlijke kennis op het gebied van lijkschouwen is merkbaar en integer. Te allen tijde is het daarbij ook nog eens verdienstelijk voor de personages en het verhaal. Op deze manier is het zelfs leerzaam en van grote toegevoegde waarde. De vraagstukken over objectiviteit en emoties, scheiding tussen privézaken en werk en vriendschappen met collega’s komen overtuigend over. Je verwacht het in het begin niet van dit boek maar des te knapper is het dat Overman een gevoelige, actuele maatschappelijke discussie in een spannend verhaal verwerkt. Totaal niet voor de hand liggend en zeker gedurfd.

Overman doet niets voor niets, alles wat ze noemt is verdienstelijk voor het verhaal. De kleinste details zijn van belang. Door middel van flashbacks is er sprake van dubbele spanning. Persoonlijke verhalen van meerdere personages lopen door de casus van dit boek en dat gaat meer dan goed. Hiermee zet Overman een potentiële serie op poten, dat kan niet anders. Hier zit nog zoveel meer in het spreekwoordelijke vat! Overman heeft daarbij een bijzonder prettige schrijfstijl. Niet alleen weet ze haarfijn de spanning op te bouwen en meerdere verhaallijnen op te werpen, maar er is nog iets anders. Er is sprake van een uitzonderlijk hoog niveau ten aanzien van kwaliteit en spanning, perfect taalgebruik en oersterke dialogen die laten zien hoe krachtig haar personages zijn.

Na het lezen zijn er nog wat vragen, de lijntjes die voorzichtig zijn opgegooid vragen, nee schreeuwen om een vervolg. De sterke plot is wederom overtuigend. Minder filmisch dan in ‘Hoofdzaak’ maar minstens zo indrukwekkend. Liefhebbers van Karin Slaughter en Tess Gerritsen zouden echt ‘Hoofdzaak’ en ‘Voltooid’ moeten gaan lezen, succes verzekerd!

4,5 dikke sterren