Prachtig en intens

‘Albino’ kreeg ik van uitgeverij Callenbach als recensie exemplaar. De flaptekst sprak me heel erg aan en ik was echt nieuwsgierig geworden.
Die nieuwsgierigheid heeft het verhaal ook de hele tijd vast gehouden. Het eerste hoofdstuk is al vrij mysterieus. Er worden al best veel vragen opgewekt, waarbij je al weet: “Die zijn niet,1,2,3 te beantwoorden.”
En gedurende het hele verhaal wordt er af en toe een antwoord gegeven, maar worden er ook nieuwe vragen opgewekt. En de grootste vraag is ook: wat is dé tragedie?
Elizabeth Laban leidt je langs de intense weg van Duncan en Tim (de twee hoofdpersonen) op weg naar de tragedie… Wat is er nou gebeurd?
Die vraag kwam het vaakst in mij op.

Het verhaal is in twee vormen verteld:
De derde vorm vanuit het perspectief van Duncan en de eerste vorm vanuit het perspectief van Tim. Hoe dat mogelijk is? Er zijn eigenlijk twee verhaallijnen die achtereenvolgend zijn, maar toch enorm in elkaar zijn verweven. De eerste kan niet zonder de tweede.
De eerste lijn is het verhaal van Duncan, welke dus in de derde vorm wordt verteld. Duncan is (lichtelijk) getraumatiseerd door iets wat er vorig schooljaar is gebeurd. Hij heeft er een enorm schuldgevoel over en ziet er tegenop om weer aan het nieuwe schooljaar te beginnen als senior.
De tweede lijn is het verhaal van Tim, die hij door middel van cd-opnames aan Duncan vertelt. De twee kennen elkaar niet goed, maar weten van elkaars bestaan af.
Tim vertelt via de cd-opnames eigenlijk de hele aanloop naar de tragedie toe, aan Duncan.
95% van het verhaal bestaat dan ook uit deze tweede verhaallijn, die wordt verteld door Tim. De andere 5% lees je wat het verhaal van Tim met Duncan doet, of deze een impact heeft.
Persoonlijk vond ik dit erg prettig lezen. Op deze twee manieren leer je Duncan én Tim erg goed kennen. Bij Duncan heb je niet dezelfde diepgang als bij Tim, maar als je leest wat het verhaal van Tim met Duncan doet, dan raakt het je wel. Dat komt ook grotendeels doordat het verhaal van Tim jou als lezer direct raakt. Omdat Tims verhaal zo is geschreven dat hij tegen Duncan praat -de lezer is in dit verhaal dus eigenlijk Duncan- raak je er direct op de eerste rij bij betrokken.
Zoals ik al zei: het lijkt alsof Tim tegen jou praat, alsof jij Duncan bent en dat is erg mooi om mee te maken.

De spanningsopbouw is ook erg goed. Het begint dus met Duncan die weer naar school gaat na de hele happening en de cd-opnames cadeau krijgt van Tim. Eerst wil Duncan het niet weten, want hij weet waar Tim het over gaat hebben… En als lezer denk je dan al: wat is er gebeurd dat zó erg is dat je er niet meer over wilt praten? En wat had jíj er mee te maken?
Toch gaat Duncan er naar luisteren en raakt op een gegeven moment geobsedeerd. Als lezer trekt hij mij mee in die obsessie. Iedere keer als Duncan dacht: “Ik moet weten hoe het verder gaat, ik kan het niet wegleggen”, dan dacht ik precies hetzelfde!!

Elizabeth Laban heeft met ‘Albino’ een prachtig boek neergezet, dat je vanaf de eerste rij meetrekt in het verhaal. Tim en Duncans verhalen maken zo’n impact, dat het je tot nadenken zet!
Met mij heeft Laban er een fan bij!